ای دل دو سه روزی بود این بستان‌ها

در باغ هنر چو بلبلان خوش بسرا

با گردن ظلم خصم داند چکند

بازوی عدالت علی اعلا

ای شهد لبت دوای بیماری‌ها

وی دیده دل از زلف تو دلداری‌ها

آسان تو کنی مگر که در راه غمت

افتاده دلم به دام دشواری‌ها

ای عشق توئی تو مایه پاکی ما

دور از بر ما مشو ز غمناکی ما

آی آتش عشق دوست از پا بنشین

در شعله کشی ز ننگ خاشاکی ما

ای عشق چو اقبال بریدی از ما

چون آدمی از دیو رمیدی از ما

مانند وفا ز خلق و دانش زجهان

ای کاش بگوئی که چه دیدی از ما

اندر صدوبیست دوره چرخش‌ها

کز درگه جدت شه اقلیم رضا

دورم نکشیدم آن ستم کز دو سه روز

از دوری خدمت تو دیدم ز قضا

خالی ز می وفاست پیمانه ما

عاری ز صفا و مهر میخانه ما

جز خال لب و زلف نداریم هوس

هرچند که آن دام بود دانه ما

دل گشت به وادی غم عشق رها

در خویش فرورفته و دور از من وما

بی مهر تو هرکه شد ورا قدر کجا

زیرا نبود غیر تو را قدر و بها

ای از تو وجود و هستی و گوهر ما

وی نام تو نقش و زینت دفتر ما

کمتر ز غبار خاک راهیم ای دوست

گر سایه مهرت نبود بر سر ما

تا کرد مرا بازوی وصلت به شتاب

چون دلو همی به چاه هجران پر تاب

اجرای وجودم همه پرداخته شد

چون موم در آتش و چو شکر در آب

چون ساقی عشق سر خوش افتاد امشب

کرد از قفس وجودم آزاد امشب

تا صبح ابد مایه بیهوشی بود

هر جام نگاهی که به من داد امشب

چشمی دارم چو روی شیرین همه آب

بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب

جسمی دارم چو جان مجنون همه درد

جانی دارم چو زلف لیلی همه تاب

مائیم و دلی به عشق جانانه خراب

یک سینه در آتش جنون پر تب و تاب

انبانه ای از توشه محشر خالی

چشمی همه چون ابر بهاران پر آب

آتش بجهان تفی ز تاب و تب ماست

خورشید مثال ساغر مصطب ماست

از روز و شب زمانه محنت نکشیم

تا زلف تو و رخ تو روز و شب ماست

آتش ز تو در هستی نابود من است

وین جرم شفق اخگر و شب دود من است

آن شعله آتشم که خورشید فلک

گرم از تف آه آتش آلود من است

آن می که عصیر روح پاک است کجاست

وان باده کش آفتاب تاک است کجاست

آن چشمه زندگی که در عالم قدس

در نسبتش آب خضر خاک است کجاست

آنیم که آتش تو قوت دل ماست

مستی و سرود می قنوت دل ماست

عنقای غم تو کآشیانش فلک است

در دام لعاب عنکبوت دل ماست

آنجا که قضا غم از در وصل تو رفت

در ذات تو آسودگی دهر نهفت

چون رنج زمانه شد به بیماری جفت

صحت ز چه در بستر بیماری خفت

آشی که به رشک افتدش آش بهشت

از آب حیاتش کف طباخ سرشت

گرم است بسی مگر که دهقان قضا

هیمه اش به دشت فرقت یار بکشت

آن نصفه که از پشت تو ای شاه بکاست

شاخی ست که پشت تو بدو گردد راست

چون روی زمین خصم بگیرد چپ وراست

پشت تو کسی بود از پشت تو خاست

ای ختم رسل دو کون پیرایه تست

افلاک یکی منبر نه پایه تست

گر شخصی ترا سایه نباشد چه عجب

تو نوری و آفتاب در سایه تست