بحریم درین راه همه تن پاییم

ابریم و به پای اشک ره پیماییم

موجیم و ز آسیب گرانجانی خویش

عمریست که ته‌نشین این دریاییم

ماییم که جان در گرو صهباییم

بی باده چو باد خاک می‌پیماییم

ما را گویند باده تنها چه خوری

توفیق رفیق ماست کی تنهاییم

چشم شوخت ز رحم نشنید سخن

اینک بگرفتش حق خونهای کهن

باری تو به او بگو که ‌ای مایه ناز

شوخی اگرت امان دهد خون کم کن

آن قوم که هست در بلا مسکنشان

خون در دل عافیت کند شیونشان

کو تنگدلی که چون بنالد ریزد

خون جگر دو کون در دامنشان

زین بیش می فریب در جام مکن

دل را به غرور بی خودی خام مکن

خود در طلب خویشتنی سرگردان

بیهوده مرا به عشق بدنام مکن

از بس که به رسم دل بی‌حاصل من

شد دوست گزین غیردشمن دل من

بستم در دل بر رخ یادش که مباد

با غیر قدم نهد به سرمنزل من

ای واله طور جلوه نور ببین

عالم عالم ز نور معمور ببین

آشوب صدای «لن ترانی» است ز طور

بگذر از طور و نور بی طور ببین

آن شوخ که ماه راست زو نور جبین

شد خانه آفتاب ازو خانه زین

تا هست بنای خانه زین هرگز

مهمان نشدستش آفتابی به ازین

عمری بودم چون شب غم نامه سیاه

تا بو که رسم به وصل آن مه ناگاه

اکنون که به دیده کرد منزل آن ماه

همچون مژه در برون در ماند نگاه

ماییم و دل شکسته از خود رسته

پیمان وفا به هر دو عالم بسته

در مصر وفای ما دو چیزست که نیست

پیمان شکسته و دل نشکسته

دستش گل داغ از جگر ما چیده

یا ماه به دیده دست او مالیده

یا مهر سیاه‌پوش گردیده چو داغ

و آنگه به نیاز دست او بوسیده

دستی که همیشه بود در گردن تو

اکنون سوزد ز دوری دامن تو

تاری شده‌ام در آزروی تن تو

اما کو بخت تار پیراهن تو

بنشین و به طوف قفس از دام برو

منزل منزل سوی دلارام برو

زین عرصه که نقش قدم گمراهی‌ست

یک گام فرا برو و بی‌گام برو

موسی باش و شکفته از طور مشو

خرمن باش و به برق مسرور مشو

نوری به کف آر جان برو ساز نثار

پروانه شمعهای بی نور مشو

دلاکی گشت از سرم موی زدای

گردید ز اعجاز هنر سحر نمای

با استره ای که باد را نشکافد

هر موی مرا شکافت تا ناخن پای

ای از گل اشک گشته مژگان آرای

رو گریه به من گذار و تو خنده سرای

ور ذوق تماشای گرستن داری

یک شب چو نگه به سیر مژگان من آی

ای غم ز دلم چه شد زمانی بدر آی

گو از بن هر مویم جانی بدر آی

ای نیم نفس که در تنم محبوسی

آخر به بهانه فغانی بدر آی

ای غم ز دلم اگر توانی بدر آی

هر چند عزیزتر ز جانی بدر آی

تو گنج نه‌ای گنج فشانی تا چند

دلگیر درین خزانه مانی بدر آی

از عهد شکستن چو هوس نشکیبی

یک دم ز شکست عهد کس نشکیبی

عهد تو دل منست گویی کز ناز

گر نشکنیش نیم نفس نشکیبی

ای عشق به تازه مرحمتها کردی

خود را و مرا گرم تمنا کردی

هر جرم که ما سیاهکاران کردیم

در آینه عفو تماشا کردی