هنوز شعله‌فشانست آه حسرت ما

هنوز غرقه به خونست چشم عشرت ما

به دور حسن تو چندان مریض دارد عشق

که مرگ را نشود فرصت عیادت ما

برون شدن ز دلم درد را چه امکانست

که درد شوخ عنان ناله تنگ میدانست

درون کعبه حرم جوی را بیابانهاست

که هجر گام نخستین این بیابانست

بیزارم از آن سینه که از جوش نشیند

پوشد کفن شعله و خاموش نشیند

بختم شب تاریست که تا صبح قیامت

در ماتم خورشید سیه‌پوش نشیند

دردم و نوش مراد از نیش نشتر خورده‌ام

خضرم و آب حیات از نوک خنجر خورده‌ام

دایه‌ام عشق‌ست اگر آتش مزاجم باک نیست

گرچه از خاکم ولیکن شیر آذر خورده‌ام

به دور شاه عادل شاه عباس جهانگیری

که هفت اقلیم شد از صیت فتحش دولت‌آبادی

به امر خان عالی‌ شأن حسین‌ این قصر عشرت شد

تمام و گشت تاریخش «چه زیبا عشرت‌آبادی»

در دیده مور اگر روم چون عنقا

گم سازم از فراخی جا خود را

با این تن بالیده و این نشو نما

زین سفله سحاب می‌کشم منتها

با دوست چه کار طالب سودا را

با سرمه چه کار چشم نابینا را

رنجیده دلم ز عقل بیگانه‌پرست

کو می که به آشنا رساند ما را

دردم که بهار نیست گلزار مرا

هجرم که علاج نیست بیمار مرا

پیراهن صبرم که ز دست غم دوست

چاکی شده سر نوشت هر تار مرا

ای نام تو روح قدس و پیکر لب ما

وز نام تو داغ دل کوثر لب ما

بی نام تو هر نفس که بربندد بار

یارب به سلامت نرسد بر لب ما

عشق آمد و ریخت برق در پیکر ما

چون شعله طپد ز سوز دل اخگر ما

احباب نخوانند ولی دفتر ما

تا سرمه نسازند ز خاکستر ما

از زهر بلا پرست پیمانه ما

دورست ز ملک عافیت خانه ما

آن خانه خراب بی‌نصیبیم که جغد

بگریزد ازین گوشه ویرانه ما

در ناصیه‌ام نقش مرادست غریب

در کشور بختم دل شادست غریب

چون نامه عافیت نویسم از حزن

گویی قلمم در آن سوادست غریب

آن شوخ که عارض از می حسن افروخت

هر موی مرا ناله به رنگی آموخت

از سوختنم نیست خبردار آری

عالم سوزد برق و نداند که چه سوخت

در جام شکایت زبانم خون ریخت

دیدم که ز طره تو تابی انگیخت

گفتم برمش زود در آتش فکنم

آگه شد و در به [در] به نام تو گریخت

دلاکی دوش خونم از هر مژه ریخت

وز هر مویم ز دار دردی آویخت

هر موی که آوازه تیغش بشنید

همچو مژه در حظیره دیده گریخت

آن دم که شدیم از می هستی سرمست

شد ساغر توفیق لبالب ز شکست

اعمال نویس راست در طاعت ماست

مزدور فرشته‌ای که در دست چپ است

آن قوم که دلشان ز دورنگیها رست

سجاده به دوشند و می ناب به دست

بتخانه و کعبه پیششان یک رنگ است

دیدار پرستند نه دیوارپرست

پروانه که از بادیه هجر برست

در بال و پر آتش زد و فارغ بنشست

غافل که هنوز تا سر کوی فراغ

صد بادیه خونخوارتر از هجران هست

سوی در پادشاه کز طور بهست

رفتی تو و سامری به جای تو نشست

ای واله ایمن این سفر دور کشید

باز آ که شدند قوم گوساله‌پرست

آن قوم که دلشان ز دورنگیها رست

سجاده بدوشند و می‌ناب به دست

بتخانه و کعبه پیششان یکسانست

دیدارپرستند نه دیوارپرست