ای گل، همه تن لب شده در وصف بهاری

یک بار نگفتی که درین باغ خزان هست

مانده هوس نان به دل آدم آبی

جایی که غم آب نباشد، غم نان هست

چون نریزد غم شراب تلخکامی در قدح؟

باده شیرین، پسند طبع این می خواره نیست

رنگم از چهره به ذوق لب بام تو پرید

حیف و صد حیف که بالش تهی از مکتوب است

آخر شدن حسن بتان، اول داغ است

پیدا شدن شام، دم صبح چراغ است

ای حسن تو سرچشمه غوغای قیامت

جویای وصالت، چمن آرای قیامت

امروزم اگر دامن وصلت ندهد دست

دست من و دامان تو فردای قیامت

آیینه به دست آر [و] ببین صورت خود را

[...]

به مردم قرض دادن بینوایی ست

ز مردم حق طلب کردن گدایی ست

چو طبع داد خدا، گومده به ما فرزند

دو بیت خوب، به از صدهزار فرزند است

اشک، گستاخانه با این چشم خون پالا نشست

خویش را گم می کند چون قطره با دریا نشست

بس که از بارش اشکم در و دیوار نماند

جغد غم نوحه کنان گفت که ویرانه کجاست

بی زلف سیه، دلبری از خال نیاید

اسباب جگرداری دزدان، شب تار است

گشت عمر بخت ما، در رنگ مخمل، صرف خواب

حیف کاین نگشوده مژگان، ذوق بیداری نیافت

ما تشنگان ز شیشه می آب می خوریم

چون این فرات بسته شود، کربلای ماست

چه سان خود را ز عشقت باز دارم؟

ز من کاری که آید عشقبازی ست!

دنیا و آخرت چو ترازو فتاده است

یک سو اگر کم است، دگر سو زیاده است

در مجلسی که دست به هم داد رقص جام

خون حیا به گردن مینای باده است

ما چو موج انگشت رد بر جام دریا می نهیم

دست ما گر تنگ واقع شد، دل ما تنگ نیست

فتاد بقعه تقوی، شرابخانه سلامت

شکست توبه، سر باده مغانه سلامت

ز سنگ حادثه کزوی هزار ساز شکسته

اگر به چنگ زیانی رسد، چغانه سلامت

خواهی به دیر زمزمه کن،خواه در حرم

هرجا که دم ز عشق زند کس، غنیمت است

بوسه در آغوش ازان خودکام نتوانم گرفت

صید خود را درمیان دام نتوانم گرفت

بس که بی آرام گشتم از رمیدنهای او

رام چون گردد به من، آرام نتوانم گرفت

گر چنین خواهم به دام برگ ریز هجر ماند

[...]

غنچه خواب آلود می گردد به دنبال قدح

تا ز دست نرگس مستت ایاغ افتاده است

امشب قدح از شراب خالی ست

جای گل ماهتاب خالی ست

بی چنگ هزار [تار] زلفت

از تار نوا،رباب خالی ست

بازآ که گلابی دو چشمم

[...]