برخورد چون به گل روی تو نظاره ما

گل صد برگ نماید دل صد پاره ما

پایی به دیدن من غمناک برنداشت

هرگز به رنگ سایه ام از خاک برنداشت

عمر ما چون دیده نرگس به حیرانی گذشت

روزگار ما چو سنبل در پریشانی گذشت

جمع شد دل تا سر زلف پریشانت گرفت

گل به دست آورد آن خاری که دامانت گرفت

از بس که طبع من به گنهکاری آشناست

پیش از گنه، مرا به گنه می توان گرفت!

شب فغانم گوشمال چرخ بی بنیاد داد

کهکشان را همچو کاه کهنه ای برباد داد

چون دست به من در انجمن داد

گویی که گلی به دست من داد

آن کس که در جهان، نسق شهر و ده نهاد

چون نی، بنای خانه دل بر گره نهاد

دماغم از ضعیفی، نکهت گل بر نمی تابد

دلم از ناتوانی، بوی سنبل برنمی تابد

اگر به پیش من آید، نقاب می طلبد

چو با رقیب نشیند، شراب می طلبد

ز بس گرد خموشی بی تو در کاشانه می پیچد

سخن چون بگذرد در دل، صدا در خانه می پیچد!

نه زلف است آنکه بر دور تو مشک آلود می گردد

به تحریک صبا، برگرد آتش دود می گردد

بی زر نمی توان یافت، جا در حریم کعبه

در خانه خدا هم، مفلس مکان ندارد

بی طاقتم چنان کرد، آن آفتاب تابان

کافتادنم چو سایه برخاستن ندارد

لب از حدیث توبه دلم را کباب کرد

چون ساغر شکسته وداع شراب کرد

دل هیات سرمنزل جانانه برآورد

ما را زغم کعبه و بتخانه برآورد

گردون به من ز سفره خود آنچه داده است

بر روی نان اگر بکنم، سگ نمی خورد!

مگو که شیشه به ساغر شراب می ریزد

به قالب مه نو، آفتاب می ریزد

هر چند ناله کردم، نشنید پیر گردون

درکار و بار کور است، بهر چه کر نباشد؟

همچو ساغر دلخوشی در سینه محزون نماند

در تنم از گریه آخر همچو مینا خون نماند