هشتند از آن روز که بنیاد سخن

دادند سخنوران بسی داد سخن

بودند بدور خویش هر یک استاد

در دورهٔ ماست حشمت استاد سخن

هرجا که بپاست طرفه کاخی مردم

پرسند ز یکدگر که این منزل کیست

من نیز در آن خیره بمانم‌ام ا

حیرانم از اینکه خشتش آیا گل کیست

ای لطف تو بگشوده بمن باب عطا

ناگفته و گفته حاجتم کرده روا

حاجات دگر کنون مرا در نظر است

بنمای روا به حرمت آل عبا

با شانه شبی بگفتم ای عقده گشا

چون شد که شدی ز قید آن طره رها

گفتا که به کار غیرهمت کردم

یعنی که گره گشودم از کار صبا

شد دور چو از نظر غبار من و ما

آن یکه سوار ناگهان شد پیدا

یعنی که شدیم نیست و اندر همه جا

دیدیم خدا هست خدا هست خدا

یا شاه نجف ببین من حیران را

محروم مران ز درگهت مهمان را

این شاه تو میزبان خوان ملکی

اطعام کن این گدای سرگردان را

ای مظهر کل هویت یزدان را

ای مهر تو گوهر صدف ایمان را

از چنگ سگ نفس رها ساز مرا

آنسان که ز شیر حضرت سلمان را

گر وعده بهشت یا جحیم است تو را

از روز جزا نه جای بیم است تو را

چون خلقت خلق روی اصل کرم است

خوش باش که کار با کریمست تو را

ای آنکه به هر نفس هوائیست تو را

بر کردهٔ نیک و بد جزائیست تو را

هریک نفس افزوده شود بر عمرت

هشدار که آن عمر جدائیست تو را

ای دوست بجان مایلم اکرام تو را

احسان شمرم دعا و دشنام تو را

ناکامی من اگر که کام دل تست

ناکامی خویش خواهم و کام تو را

ای مهر تو کیش و عشق تو مذهب ما

در راه طلب تو آخرین مطلب ما

بی‌روی تو خورشید نهان گشته بابر

باز آی که یکسان شده روز و شب ما

ای نفْس من ای همیشه مایل به ذنوب

تا چند کنی ز مردمان ستر عیوب

گر زیرک و صاحب‌فن و صاحب‌هنری

رو ستر عیوب کن ز علام غیوب

بیماری خود دوش نمودم به طبیب

گفتا بود این درد ز هجران حبیب

گفتم که علاج آن چه باشد گفتا

یا وصل حبیب توست یا خون رقیب

دانی چه بود حاصل اخبار روات

آید چه بکف ز عقل و نقل و آیات

ایمان که تو را میدهد از کفر نجات

و آن مهر علیست بر محمد صلوات

از مطلع هستی و ظهور ذرات

تا مقطع عالم و قیام عرصات

یک یک ز لسان جمله موجودات

بر عارض پر نور محمد صلوات

حقا که علی بحق بود مظهر ذات

زیرا که ز حق ظاهر از او گشت صفات

چون ذات و صفات عین یکدیگر شد

اظهار صفات ذات را کرد اثبات

ای نام تو جان بخش‌تر از آب حیات

محتاج تو خلقی به حیات و به ممات

از بعثت انبیا و ارسال رسل

مقصود تو بودی به محمد (ص) صلوات

میآمد و شهد از لب خندان میریخت

میرفت و بدل تیر ز مژگان میریخت

از حسرت موی و روی خود خونجگر

از دیدهٔ کافر و مسلمان میریخت

از شمع بشب آتش سوزان میریخت

پروانه به پیش قدمش جان میریخت

وین طرفه که شمع عاشق خود میسوخت

وز غصهٔ او اشک بدامان میریخت

نه چرخ که بر فراز هم نه طبق است

از دفتر مدح مرتضی یک ورق است

دیدار حق ار طلب نمائی حق را

در شخص علی ببین که مرآت حقست