یک شهر همه حدیث آنروی نکوست

دلهای همه جهانیان بسته اوست

ما می کوشیم و دیگران میکوشند

تا دست کرا دهد کرا خواهد دوست

هر روز دل مرا زبانی دگر است

با من بت من بهر زبانی دگر است

وان جان جهان هیچ نمی اندیشد

کاخر پس این جهان جهانی دگر است

صدرا باد آنمحشرت نامه سپید

تا حشر مبادات سر خامه سپید

افتد که ز بهر من کنی خامه سیاه

تو خامه سیه کنی و من جامه سپید

جود کف تست هر که نانی دارد

در خدمت تست هر که جانی دارد

گر اسب خطا کرد بر او عیب مگیر

یک اسب چه طاقت جهانی دارد

از رأی سدید عالم آرای سدید

شد دور سپهر کارفرمای سدید

خورشید بشب نهان کند چهره خویش

تا روز حجل نگردد از رأی سدید

ای سیب زنخ کز توام آبی رخسار

از عشق تو دل چو نار دارم پربار

ای چشم و سر میوه فروشان زنهار

جز روی و دل رهی مجو آبی و نار

باقی است در آن لب مزه شیر هنوز

منسوخ نشد زان خط چون قیر هنوز

خط را یله کن که از کمان ابروی تو

چشم ز چپ و راست میزند تیر هنوز

تا عشق گل رخ تو در دل دارم

چون گل ز غم تو پای در گل دارم

تا زیر خم زلف تو منزل دارم

چون زلف تو کار خویش مشکل دارم

هرچند که هیچ برنخورد از تو دلم

هرگز نشود بمهر سرد از تو دلم

تو خود رفتی ولیک از فرقت تو

شد منزل صد هزار درد از تو دلم

دوش از تو دلی به درد و غم داشته‌ام

وز هجر ستمگرت ستم داشته‌ام

درد تو از آنچه داشتم اول عهد

کم بادم اگر ذره‌ای کم داشته‌ام

بر جان چو گشاده کرده ای دست ستم

تهدید مکن مهل مرا بیش به غم

آنجا که من و عشق تو باشیم بهم

من خود صنما ترا ندارم محرم

گفم که غم عشق تو میمون کندم

کی دانستم که دیده پرخون کندم

ایجان جهان من از تو کی برگردم

دور از تو مگر اجل شبیخون کندم

در عشق تو خاک تیره شد مفرش من

هجران تو تلخ کرد عیش خوش من

از بس ستم فراقت ای مهوش من

چشم من پر آب شد از آتش من

ایشاهد شیرین شکرخا که توئی

وی خوگر جور و کین و یغما که توئی

جور و ستم تو هست آنجا که منم

جان و دل بنده هست آنجا که توئی

ای شاه جهان جشن فریدون کردی

وانگه طرب از باده گلگون کردی

قارون بهزار گنج کو تا بیند

کز جود سرای گنج قارون کردی

ای تهمت من کشیده از خلق بسی

نابوده مرا بوصل تو دسترسی

چون در سرم افتاد ز عشقت هوسی

تا سر ننهم ترا نمانم بکسی

ای دزد هجا و مدح دیوان پدر

گوئی که شدم سوار میدان پدر

من رستم شعرم و تو سهراب منی

از خنجر من جان نبری جان پدر

ای خم شکسته بر سر چاه کمیز

با سوزن سوفار درشت سر تیز

مستیز که با او نه برآید بستیز

نی تو نه چو تو هزار زنار آویز

آنگه که بدی نبود رخ مه را خویش

جستن ز تو من نیافتم بهره خویش

اکنون آئی که گشت . . . ونت درویش

چون گردن پیر گاو گردنکش ریش

تر ساز هجای تو تبرا نکنم

تا روز ترا چون شب یلدا نکنم

سر چون سم خر مباد حمدان مرا

گر پای زنت را چو چلیپا نکنم