این نسخه ز گفته بلند اقبال است

مطبوع وپسندیده اهل حال است

گرچه سخن از بلبل وگل گفته ولی

عیبش منما که احسن الاقوال است

زنگ عصیان ز گریه بزدائید

قهوه تلخ صرف فرمائید

ساعتی گر کشید زحمت وزجر

نیست بهر ملازمان بی اجر

انبار دار صاحب دیوان کشیده تیغ

خون ریزد از خلایق وباکش نه از خدا

یا رب نجات ده به خلایق ز مرگ او

یا رحم ده به صاحب دیوان به حال ما

خدا به ظلم نه راضی و بنده ظلم کند

رضای بنده چرا برده از رضای خدا

دلا خموش شو ودم مزن از این اسرار

بدان که نیست کسی مقتدر سوای خدا

نصیر الملک چون از این جهان رفت

نصیر الملک دیگر گشت پیدا

چو پنهان گشت خورشید درخشان

بشد خفاش نابینا هویدا

صاحب دیوان وحکمرانی در فارس

شاه غضب کرده است کشورجم را

نیست سزاوار حکمرانی آنکو

فرق نکرده است فربهی و ورم را

به خداوند آسمان وزمین

که دلم سیر گشته از دنیا

کاش یکباره نیست می گردید

آسمان و زمین ومافیها

یکی مور برد از ملخ تحفه رانی

به پیش سلیمان به آن جاه و حشمت

مبادا که آن مور شرمنده گردد

از و شد قبول وبه اوکرد رأفت

قوام هیچ ندارد به دلمروت ورحم

گمانش اینکه خداوندگار درخواب است

نه آگه است و ندارد خبر ز کبر وغرور

که روزگار چو روداست وعمر چون آب است

درحیرتم زحال قوام وز کار چرخ

روباه لنگ بین که چه سان شیر گشته است

تنها قشو نگشته قلمدان همی به فارس

ساطورها نگر که چو شمشیر گشته است

حقایق نگار آمد از کربلا

به کوری چشم هر آنکس عدوست

نه درفارس تنها درایران زمین

اگر مرد باغیرتی هست اوست

تا نبینم تا به من ثابت نگردد چیزها

با کسم ز اقرار و وزانکار صلح وجنگ نیست

کرد رنگ لاجوردی فلک مورا سفید

پس چه میگویند بالای سیاهی رنگ نیست

سینه باشد صد در لفظ عرب

صدر دیوانخانه ماهست پشت

صد هزاران حکم ناحق می دهد

گر گذاری یک قران او را به مشت

نه کسی رحم دیده در دل تو

نه زدست تو بخشش وبرکت

دل ودستی چنین همانبهتر

که شودخون وافتد از حرکت

خدای داده ولی بنده سد راه شده

که آنچه داده خداوند ما به ما نرسد

زمانه ای است که کس دادرس به کس نبود

به دادما نرسد کس اگر خدا نرسد

آنکه منکر گشت در حق علی منگر بدو

منکر ومنگر چو در تجنیس تام افتاده اند

فاش تر گویم که تا دانی نگه کن درعدد

با عمر بنگر که منکر هم مقام افتاده اند

کو مشیرالملک تا بیندچه سان

مردمان از ارث او عشرت کنند

چشم بینائی بده یا رب به خلق

تا که در کار جهان عبرت کنند

آخر کار چون بود مردن

این چنینت چرا غرور بود

خانه سازی منقش از چه سبب

عاقبت منزلت چو گور بود

ببین که معتمدالدوله میرود از فارس

به فارس صاحب دیوان به جای او آید

اگر نه شاه غضب کرده کشور جم را

برای چیست که اینگونه حکم فرماید

آنچنان تنگ گشته دل به برم

که اگر یابد آگهی دلدار

آید و گوید این دهان من است

که تو دزدیده ای به من بسپار