یا رب می ملعنت به جامم نکنی

وز جام غرور و تلخکامم نکنی

در محشر عام پیش خاصان درت

انگشت نمای خاص و عامم نکنی

غیر از نیکی ز نیک ناید کاری

کشنید ز بد به جز بدی کاری

تسلیم رضای تو شدم بی اکراه

در ساختن و سوختنم مختاری

یک عمر ز حضرت تو رخ تافته ام

و امروز خجل سوی تو بشتافته ام

بر خجلت من ببخش کز چشم امید

بخشنده راستین تو را یافته ام

یارب مفتون هیچ کارم نکنی

بر طاعت خویش امیدوارم نکنی

در حشر میان یک جهان دشمن و دوست

امید که خوار و شرمسارم نکنی

عزت که دهد اگر تو خوارم خواهی

طاعت چه کند چه شرمسارم خواهی

در رسته ی رستخیز با قید دو کون

غم نیست اگر تو رستگارم خواهی

با آن همه رحمت ار امانم ندهی

بایست خود از نخست جانم ندهی

محروم کجا روم از این در یارب

تا رحمانی چو خود نشانم ندهی

محشر محشر اگر گناه است مرا

عفو تو چه غم که عذرخواه است مرا

دل با همه امید دو نیم است ز بیم

دو دیده گریان دو گواه است مرا

برخیز دلا که ملک بی چون طلبیم

بس موهبت از حساب بیرون طلبیم

در آخرت از حیات دنیا همه چیز

هفتاد هزار نوبت افزون طلبیم

روزی که رجوع جان به تن خواهد بود

تن را بدل جامه کفن خواهد بود

هر کس چو من از لباس پرهیز عری است

انگشت نمای مرد و زن خواهد بود

آن روز که سوی توست راه همه کس

بر ماهی و ماه اشک و آه همه کس

گر بر سر ما تاج کرامت ننهی

افتد پس معرکه کلاه همه کس

غم نیست که بندگی بسی نیست مرا

کاندر دو جهان جز تو کسی نیست مرا

برگردم اگر ز آستانت محروم

فریاد که فریادرسی نیست مرا

یا رب به محبت خود انبازم کن

درهای یقین به روی دل بازم کن

با آه شراره خیز دمسازم کن

با اشک ستاره ریز همرازم کن

با یاد تو روز و شب شمار است مرا

از غیر تو هر چه هست عار است مرا

از قهر تو در لطف تو آویخته ام

با دوزخ و فردوس چه کار است مرا

یا رب به مقربین درگاه قسم

یا رب به مجاهدین فی الله قسم

کز خویشتنم رهی گشائی سوی خویش

با کوشش سالکین آن راه قسم

در پای تو جز مرگ هوس نیست مرا

دردا که امید دسترس نیست مرا

بر کنگره ی تو بال سیمرغ شکست

افسوس که پرواز مگس نیست مرا

یارب به بیاض سینه ی طور قسم

یا رب به سواد دیده ی حور قسم

زی نور ز ظلمتم دری باز گشای

با چارده اسم آیت نور قسم

از خود همه تا نمرد کس زنده نشد

تا پست نشد سری فرازنده نشد

در خدمت خاک درگهت طلعت کس

تابنده نشد چو مهر تابنده نشد

کس را نبود حال تباهی که مراست

تاریک تر از روز سیاهی که مراست

فضل تو مگر شفیعم آید که گذشت

دشوار نماید از گناهی که مراست

با یاد خودم دوام دمسازی بخش

در کوی رضا مقام جان بازی بخش

از سلطنتم دولت بی زاری ده

وز تاج کرامتم سرافرازی بخش

رو سوی که آرم ار تو راهم ندهی

سوی که گریزم ار پناهم ندهی

سر بر نکنم ز جیب خجلت همه عمر

تا مژده عفو ازگناهم ندهی