سخن گفت آن شب به صورت جلی

خدا با رسول از زبان علی(ع)

چه جامی؟ که خورشید از آن منجلی

پر از باده ی صاف مهر علی (ع)

عبیدالله است این جهان یلی

نه فرزند زهرا (ع) و پور علی (ع)

دگر جعفر و حمزه ی تیغ زن

عقیل سرافراز و فرخ حسن(ع)

یکی وارث صفوت مصطفی

یکی صاحب صولت مرتضی (ع)

ولیکن زمام تو دخت رسول (ص)

که دادار زهراش (ع) خواند و بتول (ع)

یکی قصه بنیوش اگر عاقلی

زسعد ابن وقاص خصم علی (ع)

همانا هلالی؟بگفتم: بلی

هلالم ایا نور چشم علی (ع)

دراینجا بیفتم ز اسب رسول (ص)

کند مو پرشان به مرگم بتول (ع)

ببخشیده بودش شهنشاه دین

به فرزند خود سیدالساجدین (ع)

یکایک نهنگ محیط یلی

به نام آوری یادگار علی (ع)

به کار آورم دست وتیغ یلی

به یاد آورم کارزار علی (ع)

همان بهتر ای پادشاه زمن

که ما چند تن زاده گان حسن (ع)

چو این دید خورشید چرخ یلی

ابوالفضل دریای خشم علی(ع)

بتول (ع) اربدی دردرج رسول (ص)

مراو نیز بد مهر برج بتول (ع)

ایا تازه داماد گلگون قبا

که شد سور تو ماتم مجتبی (ع)

چو زد قرعه ی سوک چرخ کهن

به نام گل گلستان حسن (ع)

ندادش مجال آسمان یلی

بیفراشت بازو چو جدش علی (ع)

پس از رزم داماد خونین کفن

سخن گویم از احمد بن حسن (ع)

پس از احمد (ص) آن پور فخر زمن

سه فرزند فرزانه بودش حسن (ع)