بسی مویه ها کرد و پوزش نمود

چنان چون سزاوار آن شاه بود

چو ازکشور شب سوی مرز روز

بسیج سفر کرد گیتی فروز

به کاخ ولایت امام زمان

[...]

به مینو چو عبدالله پاک تاخت

برادرش بازوی مردی فراخت

جوانی محمد نکو نام او

به مردی سپهر حرون رام او

ازآن پس که بخت خود آشفته یافت

[...]

شب تنهایی ای دل هر که چون غم همدمی دارد

چه غم او را که اندر خانهٔ دل محرمی دارد

به جز این زخم مردافکن که من اندر جگر دارم

هر آن زخمی که بینی در زمانه مرهمی دارد

خوش آن روزی که چون دیوانگان از سنگ اطفالم

[...]

از بتان یار مرا انباز می‌خواهی ندارد

در جهان ماهی چو او طناز می‌خواهی ندارد

راز او را کرده‌ام پنهان من اندر پردهٔ دل

از زبانم گر خبر زان راز می‌خواهی ندارد

من نیاز آوردم او را او ز من بنمود روی

[...]