گفتی شویم کی من از او او ز من جدا

روزی که تن ز جان شود و جان ز تن جدا

خوش آنکه جا کنم ببرت چند سوزدم

رشک قبا جدا حسد پیرهن جدا

نالان از آن چو مرغ اسیرم که سوزدم

[...]

چون جواد از حدیقه دنیا

رفت و پا در ریاض خلد نهاد

کلک مشتاق کز رگ مژگان

خون ازین غصه چشمه چشمه کشاد

بهر تاریخ او نوشت که شد

[...]

آه از آن کودک نورس که بود

از غم ایام خراشیده چهر

توسن کین تاخت چو بر پیکرش

جور سپهر و ستم ماه و مهر

گفت خرد از پی تاریخ او

[...]

صد دریغ از میرسیداحمد عالیجناب

کامد او را شیشه هستی ز گردون بر زمین

چون برآمد زین گلستان و به رنگ بوی گل

شد به فردوس از نسیم لطف رب‌العالمین

گفت مشتاق از پی تاریخ فوت او که گشت

[...]

خادم که از ترانه دلکش درین چمن

بودش چو غنچه گوش بر آواز هر گلی

چون رفت از حدیقه و از رفتنش فتاد

در جرگ بلبلان نواسنج غلغلی

مشتاق خسته دل پی تاریخ رحلتش

[...]

طهماسب شاه آنکه ز بخت بلند او

رو کرد عمر و دولت دشمن به کوتهی

بر تخت خسروی چو برآمد شه روشن عقل

گفتا چو بلبلان به نوای سحر گهی

تاریخ این جلوس در دیوان سلطنت

[...]