ناکامی من بود ز خودکامی‌ها

این سوختگی‌ها همه از خامی‌ها

تا کام دل دوست طلب کردم، شد

کام دل من روا ز ناکامی‌ها

این غصه و غم از پی چندین طرب است

ور هست غمی باز نشاط از عقب است

صبح از اثر شام و بهار از پی دی

بیند کس و پس غمین نشیند عجب است

این غصه و غم از پی چندین طرب است

وین انده و درد را نشاط از عقب است

آن روز چو شکر حق نکردی امروز

گر ناله و فریاد بر آری عجب است

بزم طرب آخر شد و پایان شب است

با نغمه ی چنگ و نی نویدی عجب است

شب رفت و صباح دولت اندر عقب است

شادی پی شادی طرب اندر طرب است

منظور طبیب آنکه بیمار تر است

شایسته ی عفو آنکه گنهکار تر است

از خاک مذلتش مگر بر دارند

افتادگی از بنده سزاوار تر است

رخسار تو خورشید جهان افروز است

گیسوی تو تیره شام مشک اندوز است

ابروی تو در میان هلالی ست مگر

کز یک سویش شب و ز یک سو روز است

گر با تو بود کس همه عالم راه است

ور بی تو رود جهان سراسر چاه است

با خاک سرو چاک گریبان پیوست

آن دست که از دامن تو کوتاه است

ساقی کامشب نشاط انگیخته است

زین باده که در ساغر ما ریخته است

غم سوزد و عمر سازد افزون گویی

با آب حیات آتش آمیخته است

پایی که بجان هر قدمی نقشی بست

زلفی که دلی از آن بهر تارش بست

دردا نگذارد که بدان سایم رخ

آوخ نپسندد که بدان آرم دست

با عهد تو چرخ را قراریست درست

کاید هر سال خوش تر از سال نخست

یا رب هرگز دلت جز آسوده مباد

کاسایش حلق در دل آسانی تست

ای قهر ازل سرشته با شمشیرت

وی حبس ابد نوشته بر زنجیرت

تبلیغ قضا فاتحه ی یرلیغت

تقدیر خدا خاتمه ی تدبیرت

گر ره بخدا جویی در گام نخست

نقش خودی از صفحه ی جان باید شست

گم گشته ز تو گوهر مقصود و تو خود

تا گم نشوی گمشده نتوانی جست

این جان که زتن هر دمش آزاری هست

گفتم که مگر ترا بوی کاری هست

ورنه بقفس چرا بماند مرغی

کز هر طرفش راه بگلزاری هست

یارم که نکویی همه باطلعت اوست

زنهار مگو که طالب روی نکوست

بر زشتی من عیب مکن نیک ببین

شاید که مراد دوست چنین دارد دوست

سر نیست که خم ز بار احسان تو نیست

یا گوی صفت در خم چو گان تو نیست

جز دست فنا که تا ابد کوته باد

دستی نه که امروز بدامان تو نیست

گویند کرا گرفتی از عالم دوست

گویم چه که هر چه هست در عالم اوست

او هست و جز او نیست بعالم جز نیست

او مغز و جهان نیست سراسر جز پوست

عمرم همه جز بکام خاطر بگذشت

یک روز مرا چو روز دیگر بگذشت

روزی نگذشت بر من از دولت عشق

کز روز دگر مرا نکوتر نگذشت

در بادیه ی عشق قدم محرم نیست

آنجا که وجود است، عدم محرم نیست

تا دوست نگردی نشوی محرم دوست

درنامه ی عاشقان قلم محرم نیست

کیوانت ستاده بر در ایوان باد

بهرام فتاده بر سر میدان باد

ناهید درون بزم و برجیس برون

مه بر سر مهر و تیر در فرمان باد

روزم گذرد بغم که شب کی آید

شب منتظرم که روز رخ بنماید

این روز و شبم عقده ز دل نگشاید

روزی دگر و شبی دگر میباید