تا پرند نیلگون بر وی بندد مرغزار

پرنیان هفت رنگ اندر سرآرد کوهسار

الرای قبل شجاعة الشجعان

هواول و هی المحل الثانی

اشکال رمل اینست و بس خواهی اگر ترتیب آن

لحن بقاع اعقفن، بغطج بود نرکیب آن

شکل رملی لام و حاء و باء و طاء و جیم و کاف

با سه نونست و سه عین است و دو همزه با دو قاف

کوره های فارس را نام از کیان و پیشداد

اردشیر، استخر و داراب، است و شاپور و قباد

از تیشه هجو جان او بتراشم

وز رنده فحش جلد او بخراشم

سی چهل سال از این پیش و یا برتر از این

مادرم بود به گیتی نه چو مادرتر از این

فریاد از این مشاوره عالی

کز جاهلان پر از عقلا خالی

ز بی‌دردان علاج درد خود جستن بدان ماند

که خار از پا برون آرد کسی با نیش عقرب‌ها

چند روزی پیش و پس شد ورنه از دور سپهر

بر سکندر نیز بگذشت آنچه بر دارا گذشت

این رشته بی پیوند هر چند که یک تار است

در صومعه تسبیح است در میکده زنار است

یک قطره ز آب گرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

تو چون بهاری و گیتی چو باغ و ما چو درخت

به جز بهار که پوشد بر این درختان رخت

رشت هم نیک است کاو از حمار گم شده

ارغنون آید به گوش مالک ار چه منکر است

روحی فداک بی تو مرا کار مشکل است

بر خاطرم ز هجر تو این بار مشکل است

موی خوانم میان او اما

موی در این میان نمی گنجد

بوستانش را آیفت ز بهن نرسد

دوستانش را آیفت به دشمن نرسد

طراز خاتم شاهنشهی به لوح ابد

شد است یاتی من بعدی اسمه احمد

همچو ملخی که شاخساری بخورد

وانگاه ورا به شاخ ساری بخورد

آن روز که مه شدی نمی دانستی

کانگشت نمای عالمی خواهی شد