در امثال عجم گویند خسرو هم نکو داند

که روز اول و آخر نکو دارند مهمان را

در انتظار عراقی لطایف خوش تو

بسا لطایف رازی که داد غصه مرا

از کف ترکی چو ماه باده خور و باده خواه

چشمهٔ لب بی گیاه گوشهٔ خور بی حجاب

جان بستاند ز دل جزع وی اندر جفا

دل برباید ز جان لعل وی اندر عتاب

شادم به غم تو گرچه شادی

در مذهب عاشقان حرام است

گرچه سوگند آن خوری کاکنون نکوتر دارمت

من نیم ز آن‌ها بحمدالله که باور دارمت

توحید چو آفتاب عریان شدنست

وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست

فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است

هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

با دوستان وجود کنی آنچه می کنند

ور بوستان به تو بت نو در بهار داد

جز کف رادت به یک قرابه تلخ

مشکل او را کسی جواب نداد

به دانه ایست خالت افتاده در زنخدان

باید که گوش داری ز آسیب روزگارش

از زلف تو صد هزار منزل

تا روی تو وسمه خطرناک

یاد لب تو در شب تاریک میکنم

اندیشه بین که باز چه باریک میکنم

ز نان و آب که اصل حیات آدمی اند

ملال گیرد چون بگذرد ز اندازه

کس چه داند که میانی و دهانی داری

گر نبندی کمر ای دلبر و لب نگشائی

ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی

وی قامت تو غایت رعنائی و کشی

صورت نیافت عقل تو عقل مصوری

گر نقش جان ندید تو جان منقشی

طنز کنی هر زمان که از تو چه دارم

آه از آن شوخ دیدگان که تو داری

سوزی است مرا در دل اما نه چنان سوزی

سوزی که وجود من بر باد دهد روزی