نشسته بود روزی شاه خوشدل

طمع بسته که گردد کام حاصل

که ناگه پیکی آمد تیز چون باد

به پیش خسرو اندر خاک افتاد

چنان بارید خون از دیده ها تیز

[...]

بدین گفتن چو روزی ده، برآمد

زمانه بر مهین بانو سرآمد

دل خود را ز جان بی برگ می یافت

که اندر خود نشان مرگ می یافت

پس آنگه خواند شیرین را و بنشاند

[...]