اگر بد کنی چشم نیکی مدار

که هرگز نیارد گز، انگور بار

مپندارم ای در خزان کشته جو

که گندم ستانی به وقت درو

ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند

بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

لب خشک مظلوم را گو بخند

که دندان ظالم بخواهند کند

تحمل کن ای ناتوان از قوی

که روزی توانا تر از وی شوی

ره پرشکن است پر بیفکن

تیغ است قوی سپر بیفکن

خطابین که بر دست ظالم برفت

جهان ماند و او با مظالم برفت

خانه هر ملک ستمکاری است

دولت باقی به کم آزاری است

پایداری به عدل و داد بود

ظلم و شاهی چراغ باد بود

لا تظلمن اذا ما کنت مقتدرا

فالظلم مقدره تفضی إلی الندم

تنام عیناک و المظلوم منتبه

یدعو علیک و عین الله لم تنم

اگر زیر دستی برآید ز پای

حذر کن ز نالیدنش بر خدای

گرفتم ز تو ناتوانتر بسی است

تواناتر از تو هم آخر کسی است

فراخی در آن مرز و کشور مخواه

که دلتنک بینی رعیت ز شاه

دگر کشور آباد بیند به خواب

که بیند دل اهل کشور خراب

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

عدل و کرم خسروی است، ورنه گدائی بود

بهر دو ویرانه ده، طبل و علم داشتن

گر عدل کردی در این ملک و مال

به مال و به ملکی رسی بی زوال

خدا مهربان است و بس دادگر

ببخشا و بخشایش حق نگر

شهر و سپه را چو شوی نیکخواه

نیک تو خواهد همه شهر و سپاه

عدل باشد پاسبان نامها

نی به شب چوبک زنان بر بامها

چو سلطان به فرمان داور بود

خدایش نگهبان و یاور بود

گزند کسانش نیاید پسند

که ترسد که در ملکش آید گزند

به قومی که نیکی پسندد خدای

دهد خسرو عادل نیکرای

چو خواهد که ویران کند عالمی

نهد ملک در پنجه ظالمی

دعای ضعیفان امیدوار

ز بازوی مردی به آید به کار

هر آن که استعانت به درویش برد

اگر بر فریدون زد از پیش برد

که نالد ز ظالم که در دور توست

که هر جور کو می کند جور توست

نه سگ دامن کاروانی درید

که دهقان نادان که سگ پرورید

چو دشمن خر روستائی برد

ملک باج و ده یک چرا می خورد

حرامی خرش بود و سلطان خراج

چه دولت بماند در آن تخت و تاج