لا تخافوا از خدا نشنیده ای

پس چه خود را ایمن و خوش دیده ای

تا نروید ریش تو ای جان من

بر دگر ساده زنخ طعنه مزن

هر که در این بزم، مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

ره کاروان شیر مردان زنند

ولی جامه مردم بر ایشان برند

این جگرها خون نشد از سختی است

غفلت و مشغولی و بدبختی است

خون شود روزی که خونش سود نیست

خون شو آن وقتی که خون مردود نیست

حمد گفتی، کو نشان حامدون

نی برونت را اثر نی اندرون

رو ملاف از مشک کان بوی پیاز

از دم تو می کند مکشوف راز

راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

قلب روی اندود نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

آتش فکنی یکسره در خرمن هستی

روزی ز پس پرده اگر رخ بنمائی

پر عنبر سارا کنی این حقه گردون

گر یک گره از طره مشکین بگشائی

زبان بسیار سر بر باد داده است

زبان، سر را عدوی خانه زاد است

زبان بریده، به کنجی نشسته صم بکم

به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

تأمل کنان در خطاب و صواب

به از ژاژ خایان حاضر جواب

چو در بسته باشد چه داند کسی

که گوهر فروش است یا پیله ور

این دهان بستی دهانی باز شد

کو خورنده لقمه های راز شد

در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسی است

آن به کزین گریوه سبکبار بگذری

در چهی انداخت او خود را که من

در خور قعرش نمی یابم رسن

آنچه منصب می کند با جاهلان

در فضیحت کی کند صد ارسلان

یثرب به باد رفت به تعمیر ملک شام

بطحا خراب شد به تمنای ملک ری

بالای فلک ولایت اوست

هستی همه در حمایت اوست

رو به اندر حیله پای خود فشرد

ریش خود بگرفت و آن خر را ببرد

مطرب آن خانقه کوته که تفت

دف زند که خر برفت و خر برفت

پادشاهی نیستت بر ریش خود

پادشاهی چون کنی بر نیک و بد

بی مراد تو شود ریشت سفید

شرم دار از ریش خود ای کج امید

ملک را تو ملک غرب و شرق گیر

چون نمی ماند تو آن را برق گیر

مملکت کان می نماند جاودان

ای دلت خفته تو آن را خواب دان