ای هر دو جهان محو خودآرایی تو

کس را نبود ملک به زیبائی تو

یکتائی تو باعث جمیعت ما

جمعیت ما شاهد یکتائی تو

مجملش گفتم نکردم زان بیان

ورنه هم لب‌ها بسوزد هم زبان

طبیبی که باشد ورا زرد روی

از او داروی سرخ روئی مجوی

چو علمت هست خدمت کن که زشت آید بر دانا

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

ای بسا ابلیس آدم‌روی هست

پس به هر دستی نباید داد دست

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

او را به چشم پاک توان دید چون هلال

هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

نگویم در آن کس بجز یار نی

ولی غیر او کس پدیدار نی

در آن پرتو افکن یکی نور بود

که از غیر او دیده ها کور بود

تا نگشتند اختران از ما نهان

دان که پنهان است خورشید جهان

بلند آن سر که او خواهد بلندش

نژند آن دل که او خواهد نژندش

گرت عزت دهد رو ناز می‌کن

وگر نه چشم حسرت باز می‌کن

مبادا آنکه او کس را کند خوار

[...]

آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

ای همه هستی ز تو پیدا شده

خاک ضعیف از تو توانا شده

زیر نشین علمت کاینات

ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

مبدأ هر چشمه که جودیش هست

[...]

ای ز وجود تو وجود همه

پرتوی از بود تو بود همه

نیست کن و هست کن هست و نیست

غیر تو و صنع تو موجود نیست

صفحه خضرا ز تو آراسته

[...]

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

بالاتر از آنی که بگویم چون کن

خواهی جگرم بسوز و خواهی خون کن

من صورتم و ز خود ندارم خبری

نقاش توئی عیب مرا بیرون کن

بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی

چو دیدی کار رو در کارگر دار

قیاس کارگر از کار بردار

دم آخر کز آن کس را گذر نیست

سر و کار تو جز با کارگر نیست

یکی از غرب، رو در شرق کرده

یکی در شرق کشتی غرق کرده

یکی حرف سعادت نقش بسته

یکی سر رشته دولت گسسته

شده گرم از یکی، هنگامه روز

[...]