ای هر دو جهان محو خودآرایی تو

کس را نبود ملک به زیبائی تو

یکتائی تو باعث جمیعت ما

جمعیت ما شاهد یکتائی تو

بالاتر از آنی که بگویم چون کن

خواهی جگرم بسوز و خواهی خون کن

من صورتم و ز خود ندارم خبری

نقاش توئی عیب مرا بیرون کن

آن مرد نیم کز عدمم بیم آید

کان نیمه مرا خوشتر از این نیم آید

جانیست مرا به عاریت داده خدا

تسلیم کنم چو وقت تسلیم آید

دنیات نداده ام نه از جلوی توست

کونین فدای یک نفس زاری توست

هر چند دعا کنی اجابت نکنم

زیرا که مرا محبت زاری توست

ای یک دله صد دله دل یک دله کن

مهر دگران را ز دل خود یله کن

یک صبح به اخلاص بیا بر در ما

برناید اگر کام تو از ما گله کن

هر کس که تو را شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند