می زدندی فاش بی اندازه تر

کوس رسوایی بلند آوازه تر

آری آری عاشقان برحسن یار

عاشقند و حسن باشد پرده دار

عشق معشوقان ولی برعشقهاست

[...]

تاراج کنی تا چند ای مغبچه ایمان‌ها

کافر تو چه می‌خواهی از جان مسلمان‌ها

تیری به من افکندی ای طرفه کز آن یک تیر

در هر بن موی من پنهان شده پیکان‌ها

ای خضر مبارک‌پی بنمای مرا یاری

[...]

عشاق تو جز دیدهٔ خونبار نخواهند

غیر از دل آزرده افکار نخواهند

فریاد که این درد مرا کشت که آن دوست

با من نکند مهر که اغیار نخواهند

ای بوالهوسان دور شوید از من مسکین

[...]

کجا آن گوشه دنیاش خواندند

گهی پرویز و گه کسراش خواندند

چو در راه رحیل آمد روا رو

چه پرویز و چه کسری و چه خسرو

کجا جمشید و افریدون و ضحاک

[...]

به دختر چه خوش گفت بانوی ده

که روز نوا برگ سختی بنه

خور و پوش و بخشای و راحت رسان

نگه می چه داری ز بهر کسان

به دنیا توانی که عقبی خری

[...]

مکن تکیه بر مسند و تخت خویش

که هر تخت را تخته ای هست پیش

به بازوی بهمن برآسوده مار

ز روئین دژ افتاده اسفندیار

بهار فریدون و گلزار جم

[...]

چرا دل بر این کاروانگه نهیم

که یاران برفتند و ما بر رهیم

تفرج کنان، بر هوا و هوس

گذشتیم بر خاک بسیار کس

کسانی که از ما به غیب اندرند

[...]