همی بود در بیشه شاه آتبین

ز گردون دژم وز زمانه به کین

ز بیشه یکی روز شد سوی دشت

جوانی پیاده بر او برگذشت

مر او را به بیشه درآورد شاه

[...]

زمین چون بپوشید پرّ غراب

نهان گشت و بی فرّ شد آفتاب

کسِ خویش را داد کوه و حصار

به زیر آمد از کوه با صد سوار

همی راند تا بیشه ی آتبین

[...]

چو آگاه شد زو قراطوس گفت

که این مرد اگر با خرد نیست جفت

اگر هست گردنکش و ریمن است

به مردی و نیروی خویش ایمن است

گر از لشکرم آگهی داشتی

[...]

چو آگاهی آمد به لؤلؤ که شاه

کجا زیر فرمان او شد سپاه

شه شام شد شاه را پیشرو

سپهدارشان حارث و مرد گو

سپاهی سوی مرز ایران کشید

[...]

ز گوینده پرسید خواننده مرد

کزین پس جهانجوی بهمن چه کرد

بدو مردِ گویا سخن برگشاد

که از باستان بودش این گفته یاد

که چون دل ز مهر کتایون بشست

[...]

گروهی برادر گروهی پدر

گروهی گرانمایه فرخ پسر

چو شب گشت دستان به خورشید گفت

که ما را سرِ خویش باید نهفت

برو تا ز دروازه بیرون شویم

[...]