(شعر)

در نظم وجود همه پیغمبر مرسل

چون قافیه در آخر و ملحوظ در اول

شعر

زهی باغ کز نوبهار سخن

که شد میوه اش شکرین مغز و پوست

قصیده نگویم که بحری بود

چه بحری که هر گوشه بحری دروست

شعر

آنکه نشو و نمای گلشن دهر

همه از آفتاب همت اوست

سرخ رویی اهل فضل امروز

چون عقیق از سهیل دولت اوست

دلارامم که در عالم علم کرد

مرا رسوا هم او کرد و کرم کرد

بسیار یار آتش غم گرچه برفروخت

انبار بار وین همه یکباره ام بسوخت(کذا)

هرگز بجمال جز تو دستش ندهد

آراستنی چو صورت چین عالم

مرا که جان نکند تازه غیر غمزه تو

نه میسزد که کنم جایت ای صنم دل تار

یقین که جان رودم هر زمان ز حال از آنک

تویی میانه جان لحظه لحظه ای خونخوار

جان کند تازه غمزه جانان

[...]

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

باغست چو خلد اکنون خلد ارنه قصورستش

بادست چو جان گر جان پیوسته حضورستش

هلاک نرگس خویشم اگر کنی بارادت

کلاه بخت بچرخ افکنم چو گل ز سعادت

شیب ذقن غبغبش چین بچین

چین جبین بیش ز غبغب ببین

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

دل صید کمندت شد و چون او نه کم استت

در پای سمندت چو بمیرد چع غم استت

بارخش وه نیز میدیدیم زین هوش خراب

باز اگر میبرد بارم را بدر بیمرگ از آب

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

چو خراب یکنظرستمت چه شد ار دمی نگرستمت

چه شد ار دمی نگرستمت چو خراب یکنظرستمت

چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

لب تو شربت کوثر قد تو قامت طوبی

خد تو لاله نوبر خط تو سر خط خوبی

قد تو قامت طوبی لب تو شربت کوثر

خط تو سر خط خوبی خد تو لاله نوبر

ورد رخت دید جان وصف تراورد ساخت

گردترا یافت دل حاصل خود گرد باخت

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر

شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر