(شعر)

در نظم وجود همه پیغمبر مرسل

چون قافیه در آخر و ملحوظ در اول

شعر

زهی باغ کز نوبهار سخن

که شد میوه اش شکرین مغز و پوست

قصیده نگویم که بحری بود

چه بحری که هر گوشه بحری دروست

شعر

آنکه نشو و نمای گلشن دهر

همه از آفتاب همت اوست

سرخ رویی اهل فضل امروز

چون عقیق از سهیل دولت اوست

دلارامم که در عالم علم کرد

مرا رسوا هم او کرد و کرم کرد

این کاخ خاک بر سر جان سوخت بیتو حاصل

دام مراد وصلت تا کی شدست حایل

بارخش وه نیز میدیدیم زین هوش خراب

باز اگر میبرد بارم را بدر بیمرگ از آب

مرا که جان نکند تازه غیر غمزه تو

نه میسزد که کنم جایت ای صنم دل تار

یقین که جان رودم هر زمان ز حال از آنک

تویی میانه جان لحظه لحظه ای خونخوار

جان کند تازه غمزه جانان

[...]

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

دل صید کمندت شد و چون او نه کم استت

در پای سمندت چو بمیرد چع غم استت

هرگز بجمال جز تو دستش ندهد

آراستنی چو صورت چین عالم

ساقیا، بهار آمد قاش کن چه پنهانست

غنچه که میگرید نرگسی که خندانست

چو خراب یکنظرستمت چه شد ار دمی نگرستمت

چه شد ار دمی نگرستمت چو خراب یکنظرستمت

چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

هلاک نرگس خویشم اگر کنی بارادت

کلاه بخت بچرخ افکنم چو گل ز سعادت

اصلا نبینی ما را بچیزی

کامد به پیشت عالم پشیزی

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

بسیار یار آتش غم گرچه برفروخت

انبار بار وین همه یکباره ام بسوخت(کذا)

لب تو شربت کوثر قد تو قامت طوبی

خد تو لاله نوبر خط تو سر خط خوبی

قد تو قامت طوبی لب تو شربت کوثر

خط تو سر خط خوبی خد تو لاله نوبر

پروانه شمع تو شد دل کز وفا دارد نشان

پروانه وصلش مده کش غم بخون دارد نشان

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر

شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر