ای کاهوی تو صید بود صد شیرش

خورشید رخت کسی نه بیند سیرش

هر کس که بکوی تو دمی جان گرفت

زانجا نتوان راند به ده شمشیرش

ای چشم تو در کشتن عشاق دلیر

هرگز نشود دیده ز دیدار تو سیر

خوشباش که از جوهر افلاک قضا

آهخته بفرق دشمنت نه شمشیر

ای کز تو نه دل گزیر دارد نه گذر

غیر از تو دو عالمم نیاید به نظر

گفتی که مرا به هشت جنت مفروش

هست این سخنم ز هشت شمشیر بتر

ای آنکه دو آهوی تو بر شیر زنند

چونست که ناوکی بمن دیر زنند

شاهنشه خوبانی و در بندگیت

هفت اختر چرخ هفت شمشیر زنند

ای آنکه زبون آهویت صد شیر است

سر پنجه آفتاب دستت زیر است

بر خصم تو شمشیر کشد از همه سو

کز شش جهت او سزای شش شمشیر است

ای برده هزار دل به یک نرگس مست

مرغ دل کس ز دام زلف تو نجست

بهر عدویت ز پنج انگشت اجل

استاده زمانه پنج شمشیر بدست

ای آنکه فلک گشادم از وصل تو داد

بی وصل توام گشایش از دهر مباد

شمشیر تو زد ترک فلک از همه سو

زان چار طرف بچار شمشیر گشاد

ای آنکه ز غمزه میزنی دشنه تیز

برخیز و به عشوه خون این خسته بریز

چشمان تو غمزه سه شمشیر زنند

کس چون بسه شمشیرزن افتد بستیز

ای آنکه لبت رونق شکر شکند

چشم تو بغمزه صید دلها فکند

جز غمزه شوخ آندو چشم خونریز که دید

شوخی که بیکدست دو شمشیر زند

ای کز ستمت در دهن صد شیرم

بی روی تو از زندگی خود سیرم

مژگان تو گر هزار شمشیر کشد

باری من از و هلاک یک شمشیرم

ای سرو سهی خاک رهت وقت خرام

کی صورت مه بود چو حسن تو تمام

هر کسکه ترا بنده بود پادشه است

در بندگی تو پادشاه است غلام

ای آنکه فلک شرم ز نام تو کند

در صورت جان ملک سلام تو کند

دستور سپهر با همه منصب و جاه

خواهد که وزیری غلام تو کند

ای آنکه قیامت از قیامت باشد

صد کبک دری مست خرامت باشد

یوسف نتوان گفت ترا کز خوبی

چون یوسف مصر ده غلامت باشد

ای آنکه چو من بسی اسیرند ترا

شاهان همه در نظر حقیرند ترا

برگرد تو گردند که آزاد شوند

افلاک که نه غلام پیرند ترا

ای کز تو دل شکسته ام یافته کام

از کوی توام نیست سردار سلام

دل بنده تست کز غلامان بهشت

بخشند بهشت و جنتش هشت غلام

ای آنکه بحسن شهره یی در ایام

هرگز نرسد شکست ایماه تمام

شاید که کند زمانه از هفت اختر

در پاس تو بر بام فلک هفت غلام

ای آنکه غمت هزار دل شاد کند

شاه ستمت ملک دل آباد کند

بر شش جهت جهان خداوند شوند

گر لطف تو شش غلام آزاد کند

ای آنکه بتان را که چون سرو چمنند

خال و خط و کاکل و دو زلفت شکنند

شاید که ز دولت تو ای پنج غلام

در ملکت حسن پنج نوبت بزنند

ای آنکه بحسن و خوبیی ماه تمام

ترک فلک از بندگیت یافته کام

آرند ز خسروان پی بند گیت

روم و ختن و هند و حبش چار غلام

ای خاک در تو برتر از عرش عظیم

لطف تو ربود خلقی از خلق کریم

شاهی تو و از سعادت فتح و ظفر

دایم سه غلام اند بکوی تو مقیم