ساقی نظری بعاشق محزون کن

رحمی بدل شکسته پر خون کن

آبی چشمان ز کوثر وصل مرا

وین دوزخ حسرت از دلم بیرون کن

ساقی قدحی که مست آگاهم من

بیگانه ز خویش و با تو همراهم من

گیرم که بدیگران دو عالم بخشی

خود زان منی دگر چه میخواهم من

ساقی غم دل کجا خورد جان حزین

می ده که بریده ام دل از خلد برین

دل یا غم جانان بودش یا غم دین

گر هر دو طلب کند نه آنست و نه این

ساقی دل من سوخت نظر با من کن

چشمی فکن و گلخن من گلشن کن

مردم چو چراغ سحر شمع مراد

یکبار دگر چراغ من روشن کن

ساقی هم زخم طعنه شد مستی من

در خاک فرو رفت دل از پستی من

خواهم که چنان گم شوم از ملک وجود

کز هر دو جهان محو شود هستی من

ساقی نظر لطف دل آرای تو کو؟

جام می وصل عشرت افزای تو کو؟

گیریم که ما در خور وصل تو نه ایم

لطف تو کجا رفت و کرمهای تو کو؟

ساقی اگرت ستم مرادست بگو

ور باده به جام عدل و دادست بگو

بدمستی اگر گناه خوی بد ماست

بدخویی ما بما که دادست بگو

ساقی چو مرا عشق تو داغی داده

از عیش دو عالمم فراغی داده

بهر تو چراغ راه من تنهایی است

خورشید به هر ذره چراغی داده

ساقی چو خوش آن نفس که زارم بکشی

جان بخشی و باز شمع وارم بکشی

چون زندگی از تو یابم ای آب حیات

خواهم که دمی هزار بارم بکشی

ای ساقی جان و سرو آزاد کسی

چونست که هرگز نکنی یاد کسی

دست که به دامن تو ای سرو رسد؟

هم برسد که می‌دهد داد کسی؟

ساقی قدحی که میکند غم ستمی

از دل بنشان بآب می گرد غمی

چون کار جهان بفکر کس راست نشد

ما را برهان ز فکر بیهوده دمی

ساقی قدحی که هست عالم نفسی

وین یکنفس آن به که شود صرف کسی

نیکان گل عالمند و باقی خس و خار

با شاخ گلی نشین نه با خار و خسی

ساقی نظری به بینوانیی باری

گر باده نمیدهی صلایی باری

درمان منست یک نگه چون نکنی

از نیم نگه نیم دوایی باری

ساقی قدحی که بیکسان را تو کسی

گر درد بسی بود دوا هم تو بسی

فریاد رس اهلی مسکین که شود

فریاد رسش که هم تو فریاد رسی

ای خاک درت قبله صاحب نظران

بر صورت تست مشتری دل نگران

خاک کف پای تو بود تاج سرش

آن کس که بود پادشه تاجوران

ای کز مه نو رکاب رخش تو بود

خود صورت خوب جمله بخش تو بود

معموری ملک جانکه شاهش غم تست

از لطف وزیر تاج بخش تو بود

ای آنکه غمت فرشته محتاج کند

زلف تو حدیث شب معراج کند

دارد سر من بر آسانت ز شرف

خشتی که برابری به ده تاج کند

ای سرمه دیده ها ز خاک در تو

پیوسته بود لطف خدا یاور تو

بر تخت زمین تو پادشاهی و فلک

نه تاج زمردی بود بر سر تو

ای آنکه لب تو جام عشرت دهدم

عشق تو خلاص از همه زحمت دهدم

من سر ننهم به هشت جنت بی تو

هر چند که هشت تاج رحمت دهدم

ای آنکه بحسن چون تو واقع نشود

از شرم رخ تو ماه طالع نشود

یک بنده تو ز هفت اقلیم جهان

شاید که بهفت تاج قانع نشود