ساقی فرح از ساغر می میباشد

عیش و طرب از نوای نی میباشد

دیوانه من از هجر توام عیب مکن

دیوانگی از برای کی میباشد

ساقی دو جهان کجا دمی غم ارزد

یکجا بده که ملک صد جم ارزد

عالم چکنم تو گوشه چشم فکن

یک گوشه چشم تو دو عالم ارزد

ساقی چو ستم غم نه باندازه کند

فریاد مرا بلند آوازه کند

مردم ز غمت گوشه چشمی بفکن

کان نرگس مست جان من تازه کند

ساقی قدحی که جان فدای تو بود

خوش وقت کسی که خاکپای تو بود

آنجا که تویی هزار خورشید فلک

سرگشته چو ذره در هوای تو بود

ساقی چه صلاح از من مجنون آید

فکر از تو مگر باز بقانون آید

پر کن قدحی که پر تهیدست ودلیم

از دست و دل تهی چه بیرون آید

ساقی ز زمانه چند بیداد رسد

تا چند ستم بر دل ناشاد رسد

فریاد چه سود چون بود بخت بخواب

بیداری دل مگر بفریاد رسد

ساقی گل بخت هر که پژمرده بود

با گرمی عیش و دل افسرده بود

چشمی که چو شمع زنده دور از رخ تست

چشمیست که زنده بر تن مرده بود

ساقی بمنت خطاب بو دست مگر

چشمت به دل کباب بو دست مگر

آنگه که ترا نظر به بیداران بود

بخت بد من بخواب بودست مگر

ساقی می وصل ده به محنت کش هجر

تا چند نهد دل بخوش و ناخوش هجر

هر چند چو شمع جان من سوختنی است

زنهار مرا مسوز در آتش هجر

ساقی که غمش ز پادشاهی خوشتر

رویش ز صفای صبحگاهی خوشتر

هر چند که دلخواه بود عیش جهان

دیدار خوشش زهر چه خواهی خوشتر

ساقی دلم از تو در گداز است هنوز

امید به لطف چاره‌ساز است هنوز

گر بی‌توام از صومعه نگشود دری

بازآ که در میکده باز است هنوز

ساقی تو بغور من درویش برس

بر حال دلم ز رحمت خویش برس

صدره دل ریشم بتو فریاد رساند

یکره تو بفریاد دل ریش برس

ساقی نظری که دردی از جام تو بس

ورمی نبود عارض گلفام تو بس

جان مست شود چو نام ساقی شنود

ایراحت جان مرا همی نام تو بس

ساقی ز اسیران جگر ریش بپرس

و احوال مرا از همه کس بیش بپرس

بر مسند عیش فارغ از خار غمی

این را ز برهنه پای درویش بپرس

ساقی غم این پیر کهنسال بپرس

وز خسته دلان به شکر اقبال بپرس

ای مطرب جان عود تو همدرد منست

دستی به رگ او نه و احوال بپرس

ساقی تو مهی ز روی فرخنده خویش

حسن تو فرشته کرد شرمنده خویش

گر خنده زنان صبح به بیند چو گلت

گرید بهزار دیده از خنده خویش

ساقی ز غم تو میگدازیم چو شمع

در آتش دل شب درازیم چو شمع

بفرست نسیمی که ز پا ننشینیم

تا در هوس تو سر ببازیم چو شمع

ساقی که رسد بوصلت از یاری عقل

در خواب که بنیدت ز بیداری عقل؟

از باده عشق اگر چه بدمستی زاد

بد مستی عشق به ز هشیاری عقل

ساقی تو بحسن صورتی خرمن گل

من خار و لیک خاری از گلشن گل

گل نیست ولی ببوی گل هست عزیز

خاری که در آویخته در دامن گل

ساقی قدحی ده بمن سوخته حال

وز من بنشان بآب می گرد ملال

گر برق وصال خرمن جمله بسوخت

من سوخته ام به حسرت برق وصال