ساقی دل من ز مرده فرسوده ترست

کو زیر زمین ز من دل آسوده ترست

هر چند بخون دیده دامن شویم

دامان ترم ز دیده آلوده ترست

ساقی حذر از غم توام آه که نیست

صبرم ز رخت حقست آگاه که نیست

مقصود منی و جز تو کس در دل من

والله که نیست ثم والله که نیست

ساقی دل من ز دست اگر خواهد رفت

بحرست ز خود کجا بدر خواهد رفت

صوفی که چو ظرف تنگ از خویش پرست

یکجرعه گرش همی بسر خواهد رفت

ساقی گل و سبزه بس طربناک شدست

دریاب که هفته دگر خاک شدست

می نوش و گلی بچین که تا درنگری

گل خاک شدست و سبزه خاشاک شدست

ساقی می کهنه یار دیرین منست

بی دختر رز عیش نه آیین منست

گو حوریم مده که دل میطلبد « کذا »

همشیره رز که جان شیرین منست

ساقی که هلاکم ز غم هجرانت

هر جا که روی دست من و دامانت

رفتی هزار دل هلاک از غم تست

باز آی که صد هزار جان قربانت

ساقی قدحی که کار دنیا همه هیچ

این گفت و شنید و جنگ و غوغا همه هیچ

طوفان فنا چو بشکند کشتی عمر

عالم همه هیچ و حاصل ما همه هیچ

ساقی که ز آفتاب رخ مستم کرد

چون ذره بلند میشدم پستم کرد

بگداخت چو زر زلاف هستیم تمام

چون نیست شدم بیک نظر هستم کرد

ساقی قدحی ورنه حزین خواهم مرد

مدهوش کنم ورنه چنین خواهم مرد

من باده پرست بوده ام تا بودم

این دین منست و من بدین خواهم مرد

ساقی قدحی که گر بتان ناز کنند

مستان به نیاز کار خود ساز کنند

چندان بدر میکده سر خواهم زد

کز غیب دری بروی من باز کنند

ساقی به بهشت اگر چه راهم بدهند

خواهم می از آن چشم سیاهم بدهند

این باده نه درخور گدایی چو منست

یکجرعه مگر بعشق شاهم بدهند

ساقی، می اگر ز ساغر جم باشد

ور درد محبت از خم غم باشد

من بنده آنکسم که در دور فلک

بر هر چه نصیب اوست خرم باشد

ساقی دل من طمع زیاری ببرید

و ز بخت امید سایه داری ببرید

جان داشت امید لیک در آخر کار

امید هم از امیدواری ببرید

ساقی قدحی که سوز داغم نرود

تا روغن باده در چراغم نرود

بویی که چو غنچه در دماغم ز می است

مغزم بشکافی ز دماغم نرود

ساقی سر اگر جدا به تیغ از تو بود

خونبار دو دیده ام چو تیغ از تو بود

گر سر خواهی نهم بکف در پشت

ور جان طلبی کجا تیغ از تو بود

ساقی قدحی که هر که بیدار بود

امید حیاتش از لب یار بود

هر کس که حیات جوید از ظلمت دهر

آخر ز حیات خویش بیزار بود

ساقی ز ادب مست تو گر دور بود

خونش بخورند اگر چه منصور بود

گر مست حقیقت است ور مست مجاز

بدمست گمان مبر که معذور بود

ساقی بتو گر شویم همدم چه شود

زخم دل ما رسد بمرهم چه شود

زان بحر کرم که عالمی کامرواست

یکجرعه رسد به کام ماهم چه شود

ساقی ز غم تو هر که مدهوش شود

خاموش بود اگر چه در جوش بود

خندان چو گل بهشت با دوزخ غم

این کار مجردان خاموش بود

ساقی چو بکف جام شرابی گیرد

از بهر دل جگر کبابی گیرد

جز ساقی ما که خضر راه کرم است

کس نیست که دست کس به آبی گیرد