ای سرو سهی خاک رهت وقت خرام

کی صورت مه بود چو حسن تو تمام

هر کسکه ترا بنده بود پادشه است

در بندگی تو پادشاه است غلام

ای آنکه فلک شرم ز نام تو کند

در صورت جان ملک سلام تو کند

دستور سپهر با همه منصب و جاه

خواهد که وزیری غلام تو کند

ای آنکه قیامت از قیامت باشد

صد کبک دری مست خرامت باشد

یوسف نتوان گفت ترا کز خوبی

چون یوسف مصر ده غلامت باشد

ای آنکه چو من بسی اسیرند ترا

شاهان همه در نظر حقیرند ترا

برگرد تو گردند که آزاد شوند

افلاک که نه غلام پیرند ترا

ای کز تو دل شکسته ام یافته کام

از کوی توام نیست سردار سلام

دل بنده تست کز غلامان بهشت

بخشند بهشت و جنتش هشت غلام

ای آنکه بحسن شهره یی در ایام

هرگز نرسد شکست ایماه تمام

شاید که کند زمانه از هفت اختر

در پاس تو بر بام فلک هفت غلام

ای آنکه غمت هزار دل شاد کند

شاه ستمت ملک دل آباد کند

بر شش جهت جهان خداوند شوند

گر لطف تو شش غلام آزاد کند

ای آنکه بتان را که چون سرو چمنند

خال و خط و کاکل و دو زلفت شکنند

شاید که ز دولت تو ای پنج غلام

در ملکت حسن پنج نوبت بزنند

ای آنکه بحسن و خوبیی ماه تمام

ترک فلک از بندگیت یافته کام

آرند ز خسروان پی بند گیت

روم و ختن و هند و حبش چار غلام

ای خاک در تو برتر از عرش عظیم

لطف تو ربود خلقی از خلق کریم

شاهی تو و از سعادت فتح و ظفر

دایم سه غلام اند بکوی تو مقیم

ای آنکه بود حسن دل افروز ترا

شاه همه کرد بخت فیروز ترا

نام شب و روز عنبرست و کافور

یعنی دو غلام شب و روز ترا

ای آنکه کمال دل‌ستانیست ترا

لعلی چو حیات جاودانیست ترا

زنهار بخر لطف و مفروش بکس

این بنده که یک غلام جانیست ترا