ای آنکه ترا سوی رقیبان نگهست

بیصورت حال تو دل من تبهست

در دور قمر که شاه و درویش یکیست

آنرا که بود تنگه بکف پادشه است

ای آنکه غم تو دلخراش آمده است

شده صورتت آن ملک که فاش آمده است

در پای تو ایشاه بتان شاخ بهار

چون دست وزیر تنگه پاش آمده است

ای کز تو بتان چو لاله خونین جگرند

نسرین و بنفشه رنگ و بوی از تو برند

در کوی تو با بوی تو از خاک کمست

مشکی که ازو جوی به ده تنگه خرند

ای کز کرمت خلق فرحناک بود

با لطف تو سیم و زر کم از خاک بود

زر پیش تو هیچ است ولی در کف ما

نه تنگه برابر نه افلاک بود

ای سرو قد ماهرخ حور سرشت

مست تو بهشت ابداز دست بهشت

از شوق خریداریت ای یوسف مصر

بفروخت به هشت تنگه دل هشت بهشت

ای آنکه رخ تو گل نشد همسر او

درویش تو پادشه بود چاکر او

چرخ ار عظمت بما فروشد نخریم

بالله، بهفت تنگه هفت اختر او

ای گل که ترا چون من هزار افکارند

هر گوشه ز نرگس تو صد بیمارند

ریزند چو نرگس بته پای سگت

مستان تو شش تنگه که بر کف دارند

ای آنکه سگت آب رخم نپذیرد

در کوی تو صد گدا بحسرت میرد

درویش تورا نیست بجز ناخن دست

چیزی که به پنج تنگه دستش گیرد

ای حسن رخ تو نو بهار دل من

امروز که زر فشان بود شاخ سمن

رندان تو شاهانه نشینند بعیش

چون لاله بچار تنگه در چار چمن

ای چشم تو ترسا بچه باده پرست

عاله همه نرگس صفت از چشم تو مست

در پای قدح نهد ز شوق تو چو گل

آنرا که سه تنگه چون سه برگسست بدست

ای کز تو پری رخان صفا یافته اند

صد خسته دل از لبت شفا یافته اند

از چرخ فلک سرمه و مهر گذشت

از خاک درت دو تنگه تا یافته اند

ای آنکه ز شوق آهویت مجنونم

درویش توام ز پادشه افزونم

من رند و شرابخواره آسوده ز گنج

یک تنگه اگر مرا بود قارونم