(شعر)

در نظم وجود همه پیغمبر مرسل

چون قافیه در آخر و ملحوظ در اول

شعر

زهی باغ کز نوبهار سخن

که شد میوه اش شکرین مغز و پوست

قصیده نگویم که بحری بود

چه بحری که هر گوشه بحری دروست

شعر

آنکه نشو و نمای گلشن دهر

همه از آفتاب همت اوست

سرخ رویی اهل فضل امروز

چون عقیق از سهیل دولت اوست

مرا که جان نکند تازه غیر غمزه تو

نه میسزد که کنم جایت ای صنم دل تار

یقین که جان رودم هر زمان ز حال از آنک

تویی میانه جان لحظه لحظه ای خونخوار

جان کند تازه غمزه جانان

[...]

بسیار یار آتش غم گرچه برفروخت

انبار بار وین همه یکباره ام بسوخت(کذا)

دلارامم که در عالم علم کرد

مرا رسوا هم او کرد و کرم کرد

شیب ذقن غبغبش چین بچین

چین جبین بیش ز غبغب ببین

بی تو سمن مشک که بر رخت ریخت

خاک سیاهی بسر بخت بیخت

این کاخ خاک بر سر جان سوخت بیتو حاصل

دام مراد وصلت تا کی شدست حایل

هرگز بجمال جز تو دستش ندهد

آراستنی چو صورت چین عالم

اصلا نبینی ما را بچیزی

کامد به پیشت عالم پشیزی

از تو کجا چاک نیست سینه به ناخن

تا بنویسم بحشر شرح تغابن

هلاک نرگس خویشم اگر کنی بارادت

کلاه بخت بچرخ افکنم چو گل ز سعادت

با زلف شب بنفشه شبه ساختستمش

نی نی شبست تیره بنشناختستمش

بارخش وه نیز میدیدیم زین هوش خراب

باز اگر میبرد بارم را بدر بیمرگ از آب

ساقیا، بهار آمد قاش کن چه پنهانست

غنچه ای که میگرید نرگسی که خندانست

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

باغست چو خلد اکنون خلد ارنه قصورستش

بادست چو جان گر جان پیوسته حضورستش

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

دل صید کمندت شد و چون او نه کم استت

در پای سمندت چو بمیرد چع غم استت