آب حیوان خوش بود و ان لعل لب زان خوشترست

در صفا آن لعل فاش از جوهر جان خوشترست

درج آن در دهان شد جان ما، دل خار خورد

از حسد کان در ز صد لؤلؤی عمان خوشترست

می خوشست اما باشک همچو مرجانم اگر

[...]

بدل طبیب چو دستی نهاد شیون خاست

ز درد دل بهر انگشت آهی از من خاست

دلم دور از تو هر شمعی که افروخت

عیان تا گشت آه آتشین سوخت

گر انا الحق ندهم دست چرا ایدل و جان

وادی ایمن و منصورت از آن داد نشان

آنکه خلقی از غمش سرگشته روز و شب شدند

دی دهان بگشود و صد سرگشته خندان لب شدند

یار عاشق کشته لیکن کشته در خاک مزار

لوحش الله ورد گشته در هوای روی یار

در سر میدان جانبازان خود بهر خدای

تا مه نو گوی و چوگان بشکند ناگه در آی

ساقیا بشکند صراحی تن

لب لعلت اگر بیابم من

نشان خدنگ از رهی باز جست

ببین در دلش کو نشان درست

بسکه پرشد سینه ز تیر ترک مست

گر کسی تیرم زند تیر او خواهد شکست

قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر

خالصی باید که بیرون آید از آتش سلیم

نابرده رنج گنج میسر نمیشود

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

در قافله که نقد نام همه است

در نظم وجود ما نظام همه است

گر چار مشان قافله سالار شود

ثابت شود آن نام که کام همه است

دو دلبرید تو مهر چرخ لایق هم

بیاد مهر دو دلبر شوید عاشق هم

بیزلف از شست بتان دلها پریشان دیده ام

چونماهی از بیگانگی هر یک گریزان دیده ام

گرچه در دل سر جنگست بتان را همه دم

در دل ما سر صلحست و صفا بر سر هم

چو پیراهن ز شوق آن نوگل من

شکافد سینه را دل تا بدامن

چشمم که بود از اشک درجی از لیالی

تا دیده‌ام لب او شد درج دیده خالی

هرگز نکند فلک بکس پروایی

رحمی نکند بعاشق شیدایی

بار تو کوه را در آن یارا نیست

کرده ست رقم بنام بی یارایی

عاشق که مراد خویش جوید مادام

هرگز نرسد ز وصل دلدار بکام

پروانه که سوخت جان خویش از پی وصل

آنسوخته را شه مه اقبال تمام