از عامه مشو ملول اگر با درکی

کو واسطه گشت تا تو صاحب ترکی

گر حاصل شاخ جمله میبود ثمر

میسوخت شجر ز غایت بی برگی

رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی

شیطان طلبی غرقه عصیان گردی

ای کور بصر شرم نداری که ز جهل

رحمان بلی پیرو شیطان گردی

خضر ره ماست عقل در راهبری

غول ره تست نفس در شکل پری

غولت بسراب خواند و خضر بآب

هشدار کزین میانه بازی نخوری

هر چند حریف شاهد نغز شوی

شهوت نکنی که سست و پالغز شوی

شهوت چونی قند کشد شیره جان

تا چون نو بوریا تهی مغز شوی

هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی

خطیست بخون مردمانش سجلی

پیداست ز داغ لاله کز روی زمین

کس زیر زمین نرفت بیداغ دلی

من گرچه نمیزنم دم از دانایی

صاحبنظرم بدیده بینایی

عیش و مزه جهان چشیدم همه عمر

در هیچ نبود لذت تنهایی

اهلی تو گهی قبول جانان گردی

کاشفته صفت گرد بیابان گردی

بگریز چو گرد باد از صحبت خلق

زان پیش که از جمع پریشان گردی

یارب خجلم بغایت از روی نبی

مگذار که دور گردم از کوی نبی

سوی تو شفیع من نبی گر نشود

یارب تو شفیع من شوی سوی نبی

شرع از پی آن بود که غوغا نکنی

کاری که نکو نباشد اصلا نکنی

گرکار تو بر مراد طبع تو بود

صد کس بکشی و هیچ پروا نکنی

ایخواجه که از خلق بمال افزونی

وز کوکبه صد برابر گردونی

از دوش اگر نیفکنی بار زکوة

در خاک فرو روی اگر قارونی

گر حج نکنی کجا بجایی برسی

کی تا نروی برهنمایی برسی

حق در همه جاست کعبه زانست که تو

سعیی ببری تا بصفایی برسی

ایخواجه که در حقیقت حق کوشی

رمزیست در احرامش اگر باهوشی

یعنی که ز کسوت ریایی بدر آ

تا خلعت رحمت الهی پوشی

هر گاه که در معنی قرآن برسی

بیشک بطلسم گنج پنهان برسی

قرآن همه گنجنامه سر حق است

گر فهم کنی به سر سبحان برسی

گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی

در نقش غلط ز عقل رنگ آمیزی

هر شامگهت روز پسین است ز خواب

هر صبح، قیامتی که بر میخیزی

هر چند که جز بلطف باری نخوری

سعیی بنما که تا نکاری نخوری

چون طفل اگرت شیر مادرت روزیست

بی آنکه طلب کنی بزاری نخوری

بی تربیت حکیم چیزی نشوی

بی خدمتی از اهل تمیزی نشوی

گر جود عزیزی نکشی روزی چند

گر یوسف مصری که عزیزی نشوی

گر در نظر خجسته فالی برسی

بنشین بادب تا بمآلی برسی

از شوخی خود شکسته شد شاخ بهار

شوخی نکنی تا بکمالی برسی

آن به که بکس مزاح بازی نکنی

تا رخنه بکار سر فرازی نکنی

رویت نشود کبود از سیلی کس

چون سوسن اگر زبان درازی نکنی

خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی

ور جور کنی همانقدر جور کشی

نیشی که زنی ترا همان نیش زنند

کان زهر که خود چشانده یی باز چشی

از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی

رغبت نکنی کز پی بیهوده شوی

گر پا کدلی بترس از آلایش نفس

کالوده شوی و سخت آلوده شوی