یارب تو خداوندی و ما بنده همه

رحمی، که ز کرده ایم شرمنده همه

ما را تو مراد اگر نبخشی که دهد

بخشنده تویی و جز تو خواهند همه

دشمن چو توانا شود و خونخواره

با او نبود غیر مدارا چاره

هر چند که او کشد فروهل تو بلطف

تا رشته عافیت نگردد پاره

درمعرکه بگریز ز پیکان همه

و اندیشه مکن ز تیر باران همه

گر مرگ کمان کشد ببندیش که هست

در قبضه قدرت خدا جان همه

آدم که خداش سرفرازی داده

و اندر همه کار چاره سازی داده

شیطان فریب نفس در هر نفسی

چون طفل رهش هزار بازی داده

عالم شب و روزیست درین حادثه گاه

وان روز و شبت موی سپیداست و سیاه

چون شب بگذشت و روز شد باز پدید

برخیز که چشم همرهانست براه

ما میوه این چمن چشیدیم همه

ور بار دلی بود کشیدیم همه

دیدیم هر آنچه دیدنی بود دلا

نادیده همان گیر که دیدیم همه

آن گل که بود رخش گلستان همه

وز دیدن او تازه بود جان همه

گر گفت رقیب وصل او حق منست

نومید مشو که حق بود زان همه

در عشق زبونی از زبردستی به

درویشی و نیستی ز صد هستی به

ما أهل غمیم و خنده و گریه ما

از خنده عیش و گریه مستی به

ایچشمه آفتاب با روی چو ماه

خورشید پرستان همه را در تو نگاه

بس چشم سیاه از انتظار تو سفید

بس روی سفید از غم عشق تو سیاه

عشق تو بلای عقل و دین است همه

از ما همه مهر و با تو کین است همه

هر چند دل آزرده شویم از ستمت

دل با تو خوشست و فتنه این است همه

یا رب بکرم نگاهدارنده تویی

نقش همه را رقم نگارنده تویی

هر چند که من تخم امل میکارم

کارنده منم ولی برآرنده تویی

ای محرم راز دل چه بیگانه وشی

تا چند برنگ و بوی این باغ خوشی

در گوش تو معرفت شود ناله مرغ

چون خطی اگر فتیله از گوش کشی

ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی

آیینه لعبتان افلاک شوی

آلودگی تن از صفا دورت کرد

مگذار که در همین صفت خاک شوی

اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری

گر کوشی وگرنه کی کم و بیش خوری

بگریز ز خلق زانکه زنبور و شند

گر نوش طلب کنی همه نیش خوری

اهلی بسخن کجا رسیدی باری

زان حسن نهانی چه شنیدی باری

سیمرغ ستایی تو و سیمرغ که دید؟

ور دید کسی تو خود ندیدی باری

گر از همه کس بلطف و احسان گذری

آسوده کی از حسود نادان گذری

چون خار رهت گیرد و چون سگ بگزد

هر چند ازو کشیده دامان گذری

ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی

خوشتر بودت ازانکه یک نان بدهی

در دیده ادراک تو چون اهل کرم

گر جلوه کند حسن کرم جان بدهی

با هر که دمی نشست و برخاست کنی

باید که ازو هزار درخواست کنی

گربر سر عرش سوی فرش آیی باز

تا مشرب خود بمشربش راست کنی

گر در پی قول و فعل سنجیده شوی

در دیده خلق مردم دیده شوی

با خلق چنان مزی که گر فعل ترا

هم با تو عمل کنند رنجیده شوی

ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای

گویا که نه از آدم و حوا شده‌ای

زادی ز پدر به وضع حمل از مادر

بنگر که خود از چه وضع پیدا شده‌ای