ز دامنی که دم صبح بر جهان افشاند

جهان فیض بر این تیره خاکدان افشاند

رعونت قد او دید شعله وز شرار

نثار رهگذرش خرده های جان افشاند

شد آتشم ز سر آستین چو شمع بلند

[...]

اشکم نه بی تو از مژهٔ تر فرو چکد

کز ابر تیره خرمن اخگر فروچکد

ز اجزای نوشداروی جان پرور منست

آن می که از لب تو به ساغر فروچکد

اشک چکیده از مؤه را تشنهٔ غمت

[...]

شده است چشم تو همدست زلف در تسخیر

دو حلقهٔ دگر افزوده ای بر این زنجیر

ز صحن باغ برون آمدی قبا گلگون

چو خار رنگ گلت گشته است دامنگیر

طبیعتت بهوای بهار می ماند

[...]