ز همتم نبود احتیاج با گوهر

که آبله است به کف چون صدف مرا گوهر

ز کاوش مژهٔ او فزود قدر دلم

مگو که سفته چو شد افتد از بهار گوهر

دلم ز عقدهٔ ابروی ناز بگشاید

[...]

چو خاستی پی رفتن زجا، کدام زمین

که از سرشک دو چشمم نگشته آب نشین؟

به پیش هر که رود روی تازه ای دارد

کسی که نیست چو آیینه بر جبینش چین

وصال دختر رز جستن است دور از عقل

[...]