آب شد دریا ز شرم دیدهٔ گریان ما

کوه را چون ابر می پاشد زهم افغان ما

خیال غنچهٔ لعلی چو هوشم در سر است امشب

می ام افشردهٔ یاقوت گل در ساغر است امشب

به جام می لبی کرد آشنا جانانه ام امشب

خط یاقوت را ماند خط پیمانه ام امشب

عالم از جوش بهاران چه بسامان شده است

شش جهت نام خدا یک گل خندان شده است

آنکه نتوان گشت قربانش پری روی من است

وانکه بر گردش توان گردید بدخوی من است

تا تو رفتی کار صبرم با جنون افتاده است

داغ دل چون لاله در گرداب خون افتاده است

مرا خون دل از دست جانانه ای است

که هر نقش پایش پریخانه ای است

هر که از چشم تو کیفیت والا دارد

از تماشای لبت نشئه دو بالا دارد

اسم باید که موافق بمسمی باشد

زشت رو کی سزد ار نام جمالا باشد

ز رنگ چهره ام بوی بهار درد می آید

نفس تا می کشم از سینه آه سرد می آید

چه جورها که غمت با دل تباه نکرد

فغان من اثری در دل تو آه نکرد

از نخستم تن ز درد عشق غم فرسوده بود

غنچه سانم دل درون بیضه خون آلوده بود

آشنا با عشق اگر شد عقدهٔ دل وا شود

قطره دریا می شود چون واصل دریا شود

خوشا جوش بهار تبت و دامان کهسارش

به شاخ ارغوان ماند رگ سنگ شرربارش

از صفا آیینه شور موج جوهر را نشاند

کرده ام هموار بر خود وضع ناهموار او

اگر محاسبه روز حشر در نظر آری

در این دو روزه حیات اینقدر به خود نسپاری