یخ بسته جهان ز بس ز تأثیر هوا

شد موجه ی آب همچو موج خارا

در صفحه به شکل نقطه گردیده الف

از بس که شده غنچه ز تاب سرما

در دل همه در گره گشایی ست خدا

با ما به سر لطف خدایی ست خدا

مفلس چو شدیم، رو به او می آریم

معشوقه ی روز بینوایی ست خدا

ای ابر، به گلزار تمنا بازآ

جای تو چمن بود، ز صحرا بازآ

اورنگ صدف صفا ندارد بی تو

ای گوهر شهوار به دریا بازآ

خواجه نکند نظر به سوی حلوا

گویی هرگز ندیده روی حلوا

در خانه ی زین هنوز اگر پای نهد

اسبش مگسی شود به بوی حلوا

می آیی و مطلب دل این بود، بیا

نزدیک شدی و شوق افزود، بیا

از روزن دیده، چشم دل بر راه است

ای روشنی دیده و دل، زود بیا

تا چند به هر بزم که می خوانندت

از صدرنشینی چو مگس رانندت

ای خانه خراب، مهره ی نرد نه ای

جایی بنشین که بر نخیزانندت

ای کرده جفای آسمان دلگیرت

مگریز که سودی ندهد تدبیرت

بنشین که ز نقش پا به هرگام زدن

یک حلقه فزون می شود از زنجیرت

دل از غم عشق گلرخان بی تاب است

آغشته به خون چو لاله ی سیراب است

هر جزوی ازان بود بر نوخطی

گویی دل من نسخه ی استکتاب است

میخانه طرب خیز چو طبع مست است

دیوار غم از بلندی خم پست است

مردافکنی و زور سبوی می بین

گویی که ز خاک رستم یک دست است!

ای بلبل خوش نغمه، مکان تو کجاست

آتشکده ی آه و فغان تو کجاست

تا چند درین چمن سراغ تو کنیم

عنقا نه ای، آخر آشیان تو کجاست

حاسد که همه دعوی لافش پوچ است

از مغز حیا، چو نافش پوچ است

از طبع زبان دراز، معنی مطلب

شمشیر کشیده را غلافش پوچ است

تشویش سفر با دل ناشاد بد است

با دست تهی چو کار افتاد بد است

راضی شده ام به قرض هم گر باشد

می دانم اگرچه قرض بغداد بد است

حال دلم از طرز نوایم پیداست

سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست

در راه تو چون خامه ی بی پروایان

آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست

ماییم که داغ دل ما ناسور است

از پای فتاده ایم و منزل دور است

احوال خود از کسی چه پنهان داریم

چون زلف، پریشانی ما مشهور است

این عشق که برق عافیت پرداز است

جان پرور ما چو شعله ی آواز است

بیماری عشق در وجود مردان

همچون تب شیر و یرقان باز است

بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است

چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است

ما را به وصال او چه جای شادی ست

در کشتن شمع، صبح تیغ دو دم است

دیگر ز بهار، شورش مرغان است

وز نغمه چمن چومجلس مستان است

از سبزه زمانه عرصه ی کشمیر است

وز لاله چمن دیار داغستان است

مال دنیا که منعمان را جان است

فرداست که صرف کار محتاجان است

تا چند به پشت گاو، خر خواهد بود

آخر گذر پوست به سراجان است

رخشت که دمش علامت چوگان است

در دعوی خود چو گوی در میدان است

رنگین شود از رنگ خوشش دست، مگر

در خانه ی زین تو حنابندان است؟

ماییم و دلی که دایم از غم خون است

از دایره ی ساختگی بیرون است

موزونی طبع ما بود زینت ما

تقطیع برای طبع ناموزون است