تا از صفت وجود فانی نشوی

باقی بجمال جاودانی نشوی

در دفع دویی کوش که در طور وفا

محجوب جواب لن ترانی نشوی

تا چند بنفس خویش بیداد کنیم

خود را بزوال عقل دلشاد کنیم

نخلی که بدان بهشت سر سبز شود

از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم

تا هستی ما فنای مطلق نشود

جان را صفت بقا محقق نشود

تا بر سر دار سر نبازد منصور

بیخود متکلم انا الحق نشود

در لوح عدم نهان بود نقش وجود

چینی، حبشی هر آنچه در امکان بود

خورشید قدم برآمد از اوج شهود

ماهیت هر یکی جدا باز نمود

من کیستم آتش بدل افروخته یی

وز شعله ی عشق آتش اندوخته یی

در مهر و وفا چو سنگ آتش برگم

باشد که رسم بصحبت سوخته یی

روزیکه فلک بکشت ما داس نهد

نامرد چو مرده تن بکرباس نهد

کو شیر دلی که زیر شمشیر فنا

دندان بجگر جگر بالماس نهد

آنم که نه آب در دلم جسته نه تاب

وز باده فتاده مست بر خاک خراب

گر لطف تو دستگیر گردد گذرم

چون شعله از آتش و چو ماهی از آب

ای با همه در میان وادی با همه یار

وی چون گل و می مدام در دست و کنار

جز تو ز تو نیست جلوه گه در همه حال

موسی ز درخت دید و منصور ز دار

تا جان ترا فنا میسر نشود

از نور بقا دلت منور نشود

یکرو شوو یکجهت که انوار خدا

در اینه ی دو رو مصور نشود

آن قوم که اسرار ازل بنهفتند

در پرده ی دل گوهر وحدت سفتند

گر غیرت آن نبودی و ترک ادب

آن نکته که بود گفتنی می گفتند

وقتست که رنگریزی تاک کنند

خوبان چمن جلوه بر افلاک کنند

چون خیل ملک یکایک اوراق درخت

آیند فرود و سجده بر خاک کنند

منت که رسیدیم بکام دل ازو

حل گشت بما جهان جهان مشکل ازو

بنگر که چه سهو کرده باشیم همه

معشوق چنین بما و ما غافل ازو

ساقی قدحی که از میان خواهم رفت

آشفته و مست از جهان خواهم رفت

در آمدنم نبود از هیچ خبر

آن دم که روم نیز چنان خواهم رفت

افسوس که آتشم ببیهوده فسرد

وین جام لبالبم رسیدست بدرد

کوشم که کنم دگر چراغی روشن

ترسم که چو برفروزمش باید مرد

هر دم چو فلک بوضع دیگر گردد

کام دل ازو کجا میسر گردد

صد دور کند بکام خود سیر ولی

چون دور مراد ما رسد بر گردد

تا از نظرم نهفته یی همچو پری

دیوانه شدم ز غایت در بدری

گر بیخبر آمدم بکوی تو مرنج

کز خود خبرم نبود از بیخبری

جام می و بزم عشرت از میخواران

فردوس جزای عمل هشیاران

نظاره ی سرو و ارغوان از یاران

عشاق و خیال آتشین رخساران

من می نه پی دفع خرد می نوشم

حقا که بدفع خوی بد می کوشم

عیبست مرا که خود گریزانم ازو

این عیب ز دیده های خود می پوشم

تا خار کند نزاع همسنگی گل

زایل نشود ز غنچه دلتنگی گل

مادام که در حجاب نشوست و نما

ظاهر نشود کمال یکرنگی گل

از گلشن جان غرض گل روی تو بود

زین باغ مراد سرود دلجوی تو بود

مقصود از آفرینش لوح و قلم

نقش خط سبز و طاق ابروی تو بود