ای خضر بیابان کلام حکما

ممتاز ز اهل فضل چون گل زگیا

امروز شفای شیخ محتاج تو نیست

زان گونه که بیمار پریشان به شفا

زلف و رخ یار مبتلا داشت مرا

هر یک مفتون خویش پنداشت مرا

آخر زلفش دراز دستی فرمود

وز سایه به آفتاب بگذاشت مرا

جانا از رشک می سپارم جان را

درمان این است درد بی درمان را

دانی زچه در عشق تو خون شد جگرم

بسیار فشردم به جگر دندان را

با دیده بی خون که نه بینم آن را

گر رسم بود بدی جگر خواران را

نبود عجبی رسم قدیم است که خلق

دشمن دارند ابر بی باران را

چشم تو که با جهان عتاب است او را

پیوسته ز خواب خوش نقاب است او را

ریزد بسیار خون مردم به ستم

بسیاری خون باعث خواب است او را

ای مردم چشمم چه وبال است تو را

عکس همه مردمی چه حال است تو را

خوابی که حلال است حرام است به تو

خونی که حرام است حلال است تو را

از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب

بر عمر تو افزاید و این نیست عجب

ایام من و تو چون شب و روز بود

بر روز فزاید آن چه کاهد از شب

دور از رخت ای سرو قد شکر لب

صبحم همه شام بود و روزم همه شب

چون روز نبود مدت عمر مرا

از روز فراق اگر ننالم چه عجب

از آتش چهره چون برانداخت نقاب

شد آب دل سوخته ی پر تب و تاب

از معجز حسن اوست ورنه هرگز

آتش نشنیدیم که مسکن کند آب

این باران ست و برق ظاهر ز سحاب

یا اشک من و آه من سینه کباب

با آن که قرار همنشینی دارند

از معدلت شاه صفی آتش و آب

چشم زین پیش ای بت خورشید جناب

راضی بودی که بیندت گاه به خواب

اکنون اگرت دمی به بیند گرید

آخر چشمم برون آمد از آب

ای شاهد جود از تو در زیر نقاب

میمیری اگر نان تو ببینند به خواب

از غایت امساک اگر میل کشند

بیرون ناید ز چشم بی آبت آب

شعری که ازو گرفت نه گردون زیب

بد گویم هیهات مبادام نصیب

آخر چه توان گفت که میگوید نیست

در عالم خاک زاده قدس غریب

ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب

از جان و دل سخنوران برده شیکیب

در اشعار تو طرفه سوزی دیدم

آری ز غریبان نبود سوز غریب

عیب ست بد اب پاک شوینده عیب

صاحب هنری همچو تو گوینده عیب

گویند که جویای منی دوری نیست

من سر تا پا عیب و تو جوینده عیب

تا روشن شد دیده ام از رقعه دوست

چون غنچه ز خرمی نگنجم در پوشت

جبریل امین آمده یا قاصد یار

این رقعه آیه رحمت است یار رقعه ی دوست

فردا که حیات تازه گیرند اموات

خورشید پرستان همه یابند نجات

گر عذر پرستش خود ایرا گویند

کای را قبسی شمرده ایم از قبسات

مشک است به گرد نقطه پرگارت

وز خوی شبنم نشسته بر رخسارت

با ساحر چشم دود بنمود و به خار

از آب لبان و آتش رخسارت

گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست

پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست

حیرت دارم از شیشه دل که چرا

هرچند شکست باز با او پیوست

چون شیشه شکسته شد بهرحال که هست

پیوستن آن به یکدگر ندید دست

وین طرفه که شیشه های دل را با هم

تا نیست شکستگی نشاید پیوست