میان چرخ و میان ملاعبش گه لعب

جهان و ملک جهان هر دود ا و یک ندبست

دراز هست چو امید و تن درست چو عمر

ولیک کوتهی عمر خصم را سبب است

دلی که حمله پذیرفت ازو به فکرت و هم

گرش بینی گوئی که خوشه عنب است

چنان بلرزد جسم از نهیب او که خرد

گمان برد که در او روح لرزه دار تب است

نه هر که شکلش به بسود مشکلش بنمود

که در حقایق علمش دقایق ادب است

به چنگ شیر عرب نجم دین و صدر جهان

چو شاخ معجزه هم اژدها و هم خشب است

جلیل بار خدائی که در جلالت او

سپهر و گیتی بیش از قیاس روز و شب است

موفقی که ز جودش ستاره در خجلت

مظفری که ز تیغش زمانه در هرب است

ز فر دولت او و شکوه حشمت او

هوا گشاده دل و روزگار بسته لب است

به سازگاری طبعش مفید چون صحبت

بکار سازی رایش مصیب چون ذهب است

موافق آمد بارای طبع کنیت او

که حلم او گه قدرت قوی تر از غضب است

قضا مشقت پیری نهاد گرزش را

از آنکه تن را تأثیر کمترش حدب است

ایا عدیم نظیری کجا وجود و عدم

ز چون تو نسل یکی بیوه و دگر عزب است

توئی که از تو و ز روزگار همت تو

جهان به راحت و عالی تن تو در تعب است

حطب که گرمی تیغ تو دید و تیزی آن

چه گفت گفت که آتش به جای این حطب است

غذای سهم تو خون عدوست پنداری

وگرنه چون رگش از خون تهی تر از عصب است

نشاط با دو طرب جفت طبع و رای دلت

که شرق و غرب ز تو با نشاط و با طرب است

بدان خدای که هر دم به شکر خدمت او

زبان عقل تر و کام فضل شیرین است

به لطف صنع برآورد بی ستون قصری

که قصر خسرو انجم نه قصر شیرین است

عروس نعمت او باز می رود به عدم

به مهر خویش که داماد شکر عنین است