چیست بر آن کس که پوید خاک سالار عرب

می‌نبوید تا ابد بویای پر عطر و طرب

بر سرم چندان مصیبت ریخت از هجران تو

گر بریزد فی المثل بر روزها، گردند شب

هر چند دل از محنت ایام داغ یافت

رمزی ز داغهای دلم قرچه داغ یافت

اما چو دید راه وصال است وصل را

وهم آن خیال کرد و ز داغش فراغ یافت

نسیما گرفتند ره بر در آن سرو دلجویت

بگو ای زمره شیر افکنان نخجیر آهویت

ز طول مدت هجران و شام محنت دوری

تو مانی زنده، خالد گشت قربان دو ابرویت

خورد در نافه خون مشک ختن از رشک گیسویش

نهد سروسهی سر در قدم از قد دلجویش

اگر زاهد به خواب آن شوخ را بیند یقین دانم

نسازد سجده را هرگز به جز محراب ابرویش

واله شوق جمال دوستان

بی نصیب از گشت باغ و بوستان

بنده وامانده از وصل حبیب

خالد درمانده در هندوستان

سلامی جان‌فزا چون نشئه می

تحیاتی فزون‌تر زان پیاپی

بر آن نو باوه باغ جوانی

که باشد زهر بی‌او زندگانی

قاضئی مانند ملا مصطفی در سرزمین

نیست، قاضی خود بود چون دیگران شاهد بر این

می‌ستاند تا نبیند نان او هرگز به خواب

خواب مستی از دو چشم دلبران نازنین

گر بی تو شوم شاد غمم روز فزون باد

سر تا قدمم در یم آفات نگون باد

ور بر گل نسرین نگرم بی گل رویت

چون غنچه دلم ته به ته آغشته خون باد

امروز که منزلم نصیبین گردید

از داغ غمت دلم نصیبین گردید

دوری ز سر کوی تو از من دور است

اما چه توان کرد نصیبب این گردد

ای آنکه ز کنهت همه کس حیرانند

دیوانه و دانا به برت یکسانند

القصه ز تو غیر تو کس واقف نیست

نازم به تقدس تو ای بی‌مانند