خرشید بر آمد ای نگارین دیرست

بر بنده اگر نتابد از ادبارست

ای دل مگر که از در افتادگی در آیی

ورنه بشوخ چشمی با عشق کی بر آیی

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

هوای دیگری در ما نگنجد

درین سر بیش ازین سودا نگنجد

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

ای دل تو هزار سجده بر پیش رخش

کان سجده که تن برد نمازی نبود

دل را همه آفت از نظر می‌خیزد

چون دیده بدید دل در و آویزد

سر بر در دل بپرده داری بنشست

تا هر چ نه یاد اوست در نگذارد

زحمت غوغا بشهر بیش نبینی

چون علم پادشاه بشره در آید

باز آمده‌ام چو خونیان بردر تو

اینک سر و تیغ هر چ خواهی میکن

معشوقه بسامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

دیدم رخت از غم سر مویی بنماند

جز بندگی روی تو رویی بنماید

با دل گفتم که آرزویی در خواه

دل گفت که هیچ آرزویی بنماند

بس کز غم عشق ماهرویی خوردم

خود را بمیان عشق در گم کردم

دوش میگویند پیری در خرابات آمدست

آب چشمش با صراحی در مناجات آمدست

می عسل گردد ز دستش بتکده مسجد شود

پیر فاسق بین که چون صاحب کرامات آمدست

نه می‌خورده نه در خرابات شده

بر خوانده قباله رزی مات شده

ز کوش ای دل پردرد پای باز مکش

وگرچه دانم کاین بادیه بپای تو نیست

و آستانه سر درد بر زمین میزن

که پیشگاه سرای جلال جای تو نیست

گنجی است وصل دوست و خلقی است منتظر

وین کار دولت است کنون تا کرار رسد

هر حیله که در تصرف عقل آمد

کردیم کنون نوبت دیوانگی است

برخیز و بیا که خانه پرداخته‌ام

وزبهر ترا پرده برانداخته‌ایم

عشق آمد و جان من فراجانان داد

معشوقه ز جان خویش ما راجان داد