داوود شها گرت به فرمان باد است

مغرور مشو که حاصل آن باد است

رو ملک ابد طلب که نزدیک خرد

تا ملک ابد ملک سلیمان باد است

با شمع رخت دمی چو دمساز شوم

پروانهٔ مستمند جانباز شوم

و آن روز که این قفص بباید پرداخت

چون شهبازی به دست شه باز شوم

هر چند گهی برعشق بیگانه شوم

یا عاقبت آشنا و همخانه شوم

ناگاه پری رخی به من برگذرد

برگردم از آن حدیث و دیوانه شوم

بر خود در حرص و شهوت اردربندی

حالی به مقام فلکی پیوندی

ور رفرف عشق بارگیر تو شود

بربنده ره مقام خود نپسندی

تا کی هواپرستی و برگردی از خدای

تا چند دین فروشی و دنیای دون خری

در نه قدم به صدق چو مردان راهرو

زین جای پر خطا مگر از صدق بگذری

تیر غمزه چو کند داد نشست

تا پر اندر سخاخ سینهٔ من

بر کوه قاف سایهٔ سیمرغ کامیاب

کز دامنش عقاب بپرد به صد عتاب

زخم پرش چنانکه سحر گه به جنگ شب

دست سپیده دم بکشد تیغ آفتاب

در جهان طرفه اتفاق افتاد

بارگیر مرا که طاق افتاد

از همه مرکبان برق صفت

باد پیمای من براق افتاد

ز آرایش رضوان ملک حور و قصور

زایوان بهشت خوش بود پردهٔ نور

و آنگه خوشتر که نیک نزدیک، نه دور

از پردهٔ نور، روی بنماید حور

خداوندگار و خداوند امیر

که شاهان ندارند چون او وزیر

چو سیمرغ و آب حیات آمده است

عزیز الوجود و عدیم النظیر

مرغی است سخن که آشیان ساخت ز جان

او را همه در باغ خرد یافت توان

در باغ خرد درخت دل جوید از آن

کاید ز درخت دل سوی شاخ زبان