برگرد تو ای قدوه نیکوکاران

روزی دو سه تب گشت چو خدمتکاران

می خواست که از خلق خوشت آموزد

راه روش سلوک با بیماران

از جلوه شاهدان فرخ پی فتح

داد از پی هم ساقی دوران می فتح

تاریخ فتوحات شهنشاه جهان

کلکم بنوشت (آمده فتح از پی فتح)

از باده گذشتیم بپاکان قسم است

شستیم ز جام دست اگر جام جم است

توفیق ثبات هم خدا خواهد داد

آری تاریخ (هم ثبات قدم) است

دستی نبود بر تو بداندیش ترا

دارد حسد و کینه پس و پیش ترا

در قید دو شاخه هر دو دستت خواهم

تا پایه شوند منبر ریش ترا

چون شاه جهان پادشه شیر شکار

گردید بدولت پی نخجیر سوار

روزی بتفنگ خاصیان چل آهو

افکند و نیفکند بیک صید دو بار

شاها بختت کشور اقبال گرفت

تیغت ز عدو ملک سر و مال گرفت

چل قلعه بیک سال گرفتی که یکیش

شاهان نتوانند بچل سال گرفت

عالم روشن ز شمع اقبالت باد

جمع آمده اجزای مه و سالت باد

هر جا شب وصل و روز عیدی باشد

عیش دو جهان قرین احوالت باد

نی از گریه است ضعف چشمم نه زدرد

این پرده بروی کار هجران آورد

هر خانه که صاحبش سفر کرد از آن

ناچار در آن غبار بنشیند و گرد

ساز تو همیشه غم فزای دل بود

سرتاسر نغمه ات همه باطل بود

باد نفست گلشن آهنگ ندید

چون آب بهرزه رفته بیحاصل بود

چون شمع خودم آتش پیراهن خویش

برقم اما فتاده در خرمن خویش

خود را دایم بر آب و آتش زده ام

پروانه کجاست همچو من دشمن خویش

چون لاله خودیم آتش خرمن خویش

ما خود شده ایم خار پیراهن خویش

ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان

تا چند بسر بریم با دشمن خویش

اجداد شه جهان همه تاج ورند

اولاد چو آفتاب عالی گهرند

تا آدمش اجداد شه هفت اقلیم

تا محشرش اولاد شه بحر و برند

شاه از حسب و نسب شه شاهانست

یک یک اجداد او سکندر شانست

فرزندی او نام پدر کرده بلند

چون ابر که روشناس از بارانست

دلخسته به پیش دادرس می آیم

آزرده ز گلشن بقفس می آیم

چون ساغر می بهر زمان در سفرم

پر می روم و تهی به پس می آیم

هم زلف پریشان تو بر گشته ز ما

هم عشوه پنهان تو برگشته ز ما

می داد گهی داد اسیران نگهت

او نیز چو مژگان تو برگشته زما

تا وزن شهنشاه ترازو کردست

شه گنج گهر بدامن او کردست

گستاخ بپای شاه چون روی نهاد

دارد دو سر این جرأت ازین رو کردست

با خویش همیشه ما در جنگ زدیم

صد عقده بکار این دل تنگ زدیم

رفتیم و بیار سنگدل دل بستیم

خود شیشه خود برده و بر سنگ زدیم

از کسب هنر خوشدلی از دستم رفت

سرمایه ناقابلی از دستم رفت

طرفی که زسعی خویش بستم این بود

کاسودگی کاهلی از دستم رفت

زنهار مگو که بنده گمراهم

هر جا که روم بکویت افتد راهم

عالم همه آستانه درگه تست

هر جا باشم ساکن این درگاهم

بلبل هوس گلبن باغم نکند

پروانه هم آهنگ چراغم نکند

زین گونه که روزگار برگشته ز من

گر آب شوم تشنه سراغم نکند