بلند قد را سرگشتگان وادی غم

مفرحی پی دفع ملال می خواهند

چو باده بیتو حرامست، از آن نمی طلبند

حرام عیشان کیف حلال می خواهند

شهنشاها دکن یک کف زمین است

زمین‌داران او مانند انگشت

اگر با هم شوند انگشت‌ها جمع

به کوه دولتت نتوان زدن مشت

دارد آن عزت تفنگ ثانی صاحبقران

کز شرف خاقان اگر باشد به دوشش می‌برد

هیبتی دارد که با آن اختلاط دائمی

ماشه می‌لرزد به خود تا سر به گوشش می‌برد

تفنگ عدو سوز شاه جهان

کزو عمر دشمن شود کاسته

رگ تیره ابریست پررعد و برق

زرعد کف شاه برخاسته

بی نظیر این تفنگ شاه جهان

همچو تیر قضا خطا نکند

می تواند سیاهی از مو برد

کز بدن موی را جدا نکند

تفنگ بیخطای شاه جهان

نقطه از روی حرف بردارد

راست رو، موشکاف و صیدافکن

در یک انگشت صد هنر دارد

بیقرینه تفنگ شاه جهان

که عدو سوزیش زیاده شود

چون کشد دشمن شهنشه را

گرهی از دلش گشاده شود

تفنگ شاه جهان دلبریست تنگ دهان

که کس دریغ ازو جان و سر نمی دارد

بلب فزا دل زیباش دلنشین خالیست

که دیده بانش ازو چشم برنمی دارد

صاحبقران ثانی شاه جهان که تیغش

تا دسته ابلق از خون در کارزار گردد

از قبضه خنجر او زان شکل اسب دارد

تا روز جنگ نصرت بروی سوار گردد

شاه جهان و ثانی صاحبقران که چرخ

در دستش اختیار بهر باب می دهد

از شکل قبضه خنجر او اسب ابلقیست

این اسب را ز خون عدو آب می دهد

طالب ز هوای پرستی هند

برگشت سوی مطالب آمد

تاریخ توجه عراقش

(توفیق رفیق طالب) آمد

هر چند که مرد قول و فعلش تبه است

برداشتن پرده ز کارش گنه است

رسوا شود آنکه می درد پرده خلق

زر قلب در آید و محک روسیه است

از راز دو کون گر کس آگاه افتد

چون جاده سر براه هر راه افتد

بیچاره به تنگنای دولت چه کند

مانند شناوری که در چاه افتد

شیرینم و مغز سخنانم تلخ است

عیش همه عالم از زبانم تلخ است

منهم از خویش در عذابم که مدام

از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

خوبان که همی رمند ز افسون فلک

رامند به بی تعینان بیشترک

در صید بتان جامه صیادی پوش

پا تابه و گیوه و کلاه و کپنک

هنگام بهار سیر گلشن نکنیم

تا بلبل را بخویش دشمن نکنیم

تا نستانیم رخصت از پروانه

در خانه خود چراغ روشن نکنیم

پر داغ دل از جور جهانیست مرا

از هر که نشان دهی نشانیست مرا

تنها نه همین ستم کش افلاکم

هر ذره خاک آسمانیست مرا

برگشتن عمر را نمود آمدنت

بسیار بکام شوق بود آمدنت

از آمدنت که نوبهار طربست

دانی که چه بهتر است زود آمدنت

جا کرده اگر شاخ گلی در دل من

تنگ آمده است از دل بیحاصل من

خاک که شدم که او سر از من نکشید

از خاک چمن سرشته گوئی گل من

با عقده غم خوشم که کام دلم اوست

اینجاست که هر چه حل شود مشکلم اوست

بی ناله دمی نیم که از خرمن عمر

هر چیز بباد می دهد حاصلم اوست