بیشتر زین مکش عنان فساد

که چنین است ملک را میعاد

سرش از قبلهٔ هوا دلشاد

دمش از قُبلهٔ زمین آزاد

آنکه با تیغهای هند نژاد

هند را همچو طبع خویش گشاد

تربت غزنه تا بنا افتاد

اینچنین شاه را ندارد یاد

بود باغی ز بغی و فسق و فساد

چون بقایای قوم هود ز عاد

به زبان سنان و تیغ چو باد

همه را در دهان خاک نهاد

زین شه نیک خوی پاک نژاد

هرکه او بد نبود نیک افتاد

راست گفته است شاعر استاد

محض توحید و داد شرع بداد

گوسفندی ضعیف در بغداد

رفت بر پول و ناگهان بفتاد

آن چنان داد کن که از پی داد

کس ز عدل عُمر نیارد باد

تو ظفر خواستی خدایت داد

او ز تو عفو خواست ناری یاد

چون ز داد و ز رای خویشی شاد

چون کنی بر فرود خود بیداد

کرد بر آل برمک آن بیداد

کهکسی زان صفت ندارد یاد

مادر پیر داد کار بداد

در زمان پیش وی زبان بگشاد

هر زمان گفتی ای ملک فریاد

چیست این ظلم و چیست این بیداد

گر نیابم ز نزد تو من داد

در سحر نزد او کنم فریاد

گر تو انصاف من نخواهی داد

روزی از ملک خود نباشی شاد

اندر آن روز کی رسد فریاد

مر ترا هیچ بنده و آزاد

خسرو از بهر عدل باید و داد

ورنه هرکس ز پشت آدم زاد

هم بر آن سان جواب ایشان داد

صد در از رنج بر ملک بگشاد