حرف آخر قافیه

شب: دست بر زلفش زدم، شب بود، چشمش مست خواب - برقع از رویش گشودم تا درآید آفتاب

فال قهوه: چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات - از عکس رخش قهوه شود آب حیات

ناله: چشمان تو با فتنه به جنگ آمده است - ابروی تو غارت فرنگ آمده است

ستمگر: هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد - به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد

خون سیاوش: ابروی تو رفته رفته تا گوش آمد - گیسوی تو حلقه حلقه تا دوش آمد

نقاش: کشید نقش تو نقاش و اشتباه کشید - به جای آنکه کشد آفتاب ماه کشید

برزخ: دست برزخ گرفت و سوخت مرا - نیست این سوختن ز حکمت دور

دود سیه: در آب پر غراب افتاده مگیر - یا توده مشک ناب افتاده مگیر

گهر: هر روز گرفت خانه کعبه شرف - از مولد شیر حق، شهنشاه نجف

بدر: نموده گوشه ابرو به من مهی لب بام - هلال یک‌شبه دیدم به روی بدر تمام

آهو: مردم از حسرت آهوروشان و رمشان - من ندانم به چه تدبیر به دام آرمشان

ماکو: خیاط پسری بود به دستش ماکو - گفتم که دلی که برده‌ای از ما کو

عاقبت به خیر: ترسا پسرا مسیح سیرم کردی - من شیخ بدم راهب دیرم کردی

اشک: چه شد که بر گل عارض گلاب می‌ریزی - ستاره بر رخ این آفتاب می‌ریزی

سپیده دم: برداشت سپیده دم حجاب از طرفی - بگرفت نگار من نقاب از طرفی

چشم تر: ای دلبر عیسی‌نفس ترسایی - خواهم به برم شبی تو بی‌ترس آیی