حرف آخر قافیه

شماره ۱: اورمزدی‌اند سکان سماء - سخره‌ی فرمان دو آهرمنا

شماره ۲: برگزیدم به خانه تنهایی - از همه کس درم ببستم چست

شماره ۳: قی اوفتد آن را که سر و ریش تو بیند - زآن خلم و زآن بفچ چکان بر سر و رویت

شماره ۴: همی نسازد با داغ عاشقی صبرم - چنان کجا بنسازد بنانج باز بنانج

شماره ۵: پی مهد اطفال جاهت سزد - که عقد ثریا شود بازپیچ

شماره ۶: عطات باد چو باران دل موافق خوید - نهیبت آتش و جان مخالفان پده باد

شماره ۷: به تیر از چشم نابینا سپیدی نقطه بردار - که نه دیده بیازارد نه نابینا خبر دارد

شماره ۸: دهان دارد چو یک پسته لبان دارد به می شسته - جهان بر من چو یک پسته بدان بسته‌دهان دارد

شماره ۹: زمانه از این هر دوان بگذرد - تو بگوال چیزی کز او نگذرد

شماره ۱۰: صف دشمن تو را ناستد پیش - ور همه آهنین تو را باشد

شماره ۱۱: هر که باشد تشنه و چشمه نیابد هیچ‌ جای - بی‌گمان راضی بیاید گر بیابد آبکند

شماره ۱۲: آن کسی را که دل بود نالان - او علاج خلاشمه بکند

شماره ۱۳: در کوی تو ابیشه همی گردم ای نگار - دزدیده تا مگرت ببینم به بام بر

شماره ۱۴: ای کار تو ز کار زمانه نمونه‌تر - او باشگونه و تو از او باشگونه‌تر

شماره ۱۵: ای من رهی آن روی چون قمر - وآن زلف شبه‌رنگ پر ز ماز

شماره ۱۶: مار یغتنج اگرت دی بگزید - نوبت مار افعی است امروز

شماره ۱۷: از چه توبه نکند خواجه که هر جا که بود - قدحی می بخورد راست کند زود هراش

شماره ۱۸: بر دل هر شکسته زد غم تو - چون طبق‌بند از صنیعت فش

شماره ۱۹: من رهی آن نرگسک خرد‌برگ - برده به کنبوره دل از جای خویش

شماره ۲۰: ای خواجه گر بزرگی و اشغال نی تو را - برگیر جاخشوک و برو می‌درو حشیش

شماره ۲۱: به وی نرم هم به صبر و درم - چون به زین و لگام تند‌ستاغ

شماره ۲۲: ای از رخ تو تافته زیبایی و اورنگ - افروخته از طلعت تو مسند و اورنگ

شماره ۲۳: بر که و بالا چو چه همچون عقاب اندر هوا - بر تریوه راه چون چه همچو بر صحرا شمال

شماره ۲۴: بتا نگارا از چشم بد بترس و مکن - چرا نداری با خود همیشه چشم‌پنام

شماره ۲۵: دعوی کنی که شاعر دهرم ولیک نیست - در شعر تو نه حکمت و نه لذت و نه چم

شماره ۲۶: عشق او عنکبوت را ماند - بتنیدست تفنه گرد دلم

شماره ۲۷: دو جوی روان در دهانش ز خلم - دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

شماره ۲۸: از بناگوش لعلگون گویی - برنهادست آلغونه به سیم

شماره ۲۹: اگر بگروی تو به روز حساب - مفرمای درویش را شایگان

شماره ۳۰: شود بدخواه چون روباه بد‌دل - چو شیرآسا تو بخرامی به میدان

شماره ۳۱: مر مرا آگاهی از راه بزرگ - نهلد رفتن همی با کاروان

شماره ۳۲: کفلش با سلاح بشکفتم - گرچه برتابد آن میان و سرون

شماره ۳۳: هرگز تو به هیچ‌کس نشایی - بر سرت دو شوله خاک و سرگین

شماره ۳۴: چو زر ساوه چکان ایژک از او لیکن چو بنشستی - شدی زر ساوه چون سیمین پشیز و غیبه‌ی جوشن

شماره ۳۵: جهانیان را دیدم بسی ز هر مذهب - بسی بدیدم از گونه‌گونه جدگاره

شماره ۳۶: همه دیانت و دین ورز و نیک‌رایی کن - که سوی خلد برین باشدت گذرنامه

شماره ۳۷: موی سپید و روی سیاه و رخ بچین - بوزینه‌ی خرف شده و گشته کاینه

شماره ۳۸: همی فزونی جوید اواره بر افلاک - که تو به طالع میمون بدو نهادی روی

شماره ۳۹: زنی پلشت و تلاتوف و اهرمن‌کردار - نگر نگردی از گرد او که گرم آیی