... آن قطره –کزین پیش دلش میگفتی

امروز به خون غرقه شد و دریا گشت

دل گفت که ما چو قطره ای مسکینیم

در عمر کجا کنار دریا بینیم

آن قطره که این گفت چو در دریا رفت

فریاد برآورد که ما خود اینیم

... گویی که دلم ز شوق این بحر عظیم

از تن به عرق برون شد و دریا گشت

آن قطره که آب جمله از دریا خورد

پنهان شد اگرچه عالمی پیدا خورد ...

... از پرده برون همی نمایند پدید

چون پرده براوفتد دران دریا خلق

غرقه نه چنان شوند کایند پدید

... رازی که به سوزنیش کاود تن تو

دریا دریا در اندرون جان است

... بیچاره دل کسی که از شومی نفس

در قطرگی افتاد و به دریا نرسید

... مستغرق وحدت خدا باید شد

جایی که بود وجود دریا دایم

مشغول به کوپله چرا باید شد

جانا دل من خویش به دریا انداخت

خود را به بلا بر سر غوغا انداخت ...

... در هر سخنی چو چشمه کوه مجوش

دریا گردی گر بنشینی خاموش

... خوش میخور و میخفت که داند تا تو

در پیش چه وادی و چه دریا داری

گر مرد رهی رخت به دریا انداز

سربار برو بر سر غوغا انداز ...

... پر مشغله و خروش کردی عالم

کافسوس که شبنمی به دریا افتاد

خون دل من که هر دم افزون گردد

دریا دریا ز دیده بیرون گردد

وانگه که ز خاک تن من کوزه کنند ...

... هر اشک که ازدیده من میریزد

گر بشکافی هزار دریا خونست

چون دریایی کنار من از جا خاست

کز چشمه چشم لؤلؤ لالا خاست

گویند بسی چشمه ز دریا خیزد

چونست که از چشمه مرا دریا خاست

... دردی که ز تو در دلم آرام گرفت

پرداخته کی شود به صد دریا اشک

... ای کاش هر آن اشک که در فرقت تو

من میریزم هزار دریا بودی

... میمیرم و سیرآب کسم مینکند

چه حیله کنم که هرنفس صد دریا

مینوشم و میخورم بسم مینکند

... چون غواصی دم زدنم ممکن نه

پس در دریا تشنگی جان داده