... چه فهمیده باشدکه فهمیده باشد

چو موج گهر به که از شرم دریا

نگاه تو در دیده پیچیده باشد ...

... آن دل که تهی باشد ازکینه نمی باشد

هر جلوه که در پیش است گردش به قفا دریاب

فردایی این عالم بی دینه نمی باشد ...

... تقویم بهار اینجا پارینه نمی باشد

هر گوهر ازین دریا دارد صدف دیگر

دل درکف دلدار است در سینه نمی باشد ...

... موی چینی بر صداها جاده شبگیر شد

موجها تا قطره زین دریا به بیباکی گذشت

گوهر ما را ز خودداری گذشتن دیر شد ...

... تر زبانی خفت عقل ست و بس

صد شکست از موج دریا می کشد

محمل رنگ از شکستن بسته اند ...

... عالمی را می برد حسرت فرو

این نهنگ تشنه دریا می کشد

زرپرستی می کند دل را سیاه ...

... درکیسه ما مایه خیال است درم نیست

دریا گهر راز به ماهی چه فروشد

یک گوش تهی نیست ز افسون تغافل ...

... زین باغ به کیفین رنگی نرسیدیم

دریا همه یک گوهر نایاب برآمد

پیدایی او صرفه موهومی ما نیست ...

... شرمی مگر بریم به د ریوزه عرق

دریا دگر چه موج طرازد که نم نماند

یاران سراغ ما به غبار عدم کنید ...

... دعوی عشق و سلامت دستگاه خنده است

این هوسناکان به کشتی سیر دریا کرده اند

کارگاه بی نیازی بسته اسباب نیست ...

... موجها بیتاب بودند این دم آرامیده اند

خواه برگردون سحر شو خواه در دریا حباب

در ترازوی نفس جز باد کم سنجیده اند ...

... گنج گوهر شد دل قومی که از شرم طلب

آبرو در دامن خود همچو دریا ریختند

ماتم مطلب غبارانگیز چندین جستجوست ...

... عاقبت بویی نبردیم از سراغ عافیت

ساحل گم گشته ما را به دریا ریختند

تا نفس باقیست همچون شمع باید سوختن ...

... ترک مردم گیر و راحت کن که عزلت پیشگان

چون گهر موج دگر بیرون این دریا زدند

شاخ و برک هرزه کردی تیشه اکا درکار داشت ...

... تا کجا جمعیت دل نقش بندد آسمان

عمرها شد خجلت گوهر به دریا می زند

از دماغ خاکساری هیچکس آگاه نیست ...

... بیدلان خرده ی جانی که نثار تو کنند

نم آبی که ندارند به دریا بخشند

چون می ازگرمی آن لعل به خون می غلتد ...

شور اشکم گر چنین راه تپش سر می کند

تردماغیهای دریا نذر گوهر می کند

حسرت جاوید هم عیشی ست این مخمور را ...

... اینقدر افسانه آخرگوش ما کر می کند

حسرت ساحل مبر بیدل که در دریای عشق

کم کسی بی خاک گشتن خاک بر سر می کند

... بی طواف خویش در بزم وصالش بار نیست

در دل دریا مگر گرداب راهی واکند

ای خوش آن شور طرب جوش خمستان فنا ...

... بادپیمای سبک مغزی ست هرکس چون حباب

ساغر خود را نگون در مجلس دریا کند

بعد عمری آن پری گرم التفات دلبری ست ...

... می کشد بر دوش صد توفان شکست حادثات

تا کسی چون موج از این دریا سری بالا کند

هرزه گرد از صحبت صاحب نظرگیرد حیا ...

... غمزه وحشی مزاجت در دل مجروح من

زخم ناخن را خیال موج دریا می کند

سطر آهی تا نمایان شد دل از جا رفته است ...

... از تردد هر که می رنجد توکل می کند

از سلامت دست باید شست و زین دریا گذشت

موج اینجا از شکست خویشتن پل می کند ...